Φωτογραφίες από την εκδήλωση της Ιεράς Μητροπόλεως για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με αναπηρίες

Στην Πάτρα ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας

Στην Πάτρα βρίσκεται ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. ΚΟΣΜΑΣ, προσκεκλημένος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, για να συμμετάσχει στις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέου ιδρυτού και προστάτου της Εκκλησίας των Πατρών.

Στις εκδηλώσεις προΐσταται ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, επικεφαλής των μελών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Απολυτίκιον Αγίου Ανδρέου

Ο Απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος

του θεολόγου κ. Λάμπρου Σκόντζου

O Απόστολος Ανδρέας ήταν αδελφός του Σίμωνος Πέτρου, γιοι του Ιωνά. Πιθανότατα ήταν μεγαλύτερος στην ηλικία από τον Πέτρο. Συγκατοικούσε με αυτόν στην Καπερναούμ και συνεργαζόταν ως αλιέας στην λίμνη της Γενησαρέτ (Ματθ. 4,18. Μαρκ. 1, 29). Πρωτύτερα είχε χρηματίσει μαθητής του Ιωάννου του Βαπτιστού. Εκεί κοντά στον Τίμιο Πρόδρομο απέκτησε σπάνια ευσέβεια και το σπουδαιότερο έμαθε για τον ερχόμενο Μεσσία. Φαίνεται ότι ήταν παρών όταν ο Ιωάννης έδειξε με το δάκτυλό του τον Κύριο και είπε: «ίδε ο αμνός του Θεού, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου» (Ιωάν. 1, 30). Αυτή η φανέρωση του Μεσσία έκαμε προφανώς τον ευσεβή ψαρά να ακολουθήσει πρώτος τον Κύριο, χωρίς κανέναν δισταγμό και γι' αυτό ονομάστηκε «Πρωτόκλητος» (Ιωάν. 1, 35 - 41).

Το όνομα του Ανδρέα αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη πάντοτε μαζί με του Φιλίππου, ο οποίος καταγόταν, όπως και εκείνος, από την Βηθσαϊδά. Μαζί με αυτόν είχε εκφράσει τη δυσπιστία του για τον χορτασμό των πεντακισχιλίων ανθρώπων με τους πέντε κρίθινους άρτους και τους δύο ιχθείς (Ιωάν. 6, 6 - 9). Αναφέρεται επίσης και στην περίπτωση της παρακλήσεως των Ελλήνων να ιδούν τον Κύριο (Ιωάν. 12, 20 - 22). Για τελευταία φορά αναφέρεται το όνομα του Ανδρέα στην Καινή Διαθήκη, όταν ανέβηκε μαζί με τους άλλους Αποστόλους στο υπερώο της Ιερουσαλήμ «προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή και τη δεήσει συν γυναιξί και Μαρία τη μητρί του Ιησού και συν τοις αδελφοίς αυτού» (Πραξ. 1, 13 - 14), όπου και έλαβε μαζί με τους άλλους τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος (Πράξ. 2, 4).

Μετά την Πεντηκοστή έλαχε σ' αυτόν να αποσταλεί για ευαγγελισμό στην Έφεσο, όπου μαζί με τον Απόστολο Ιωάννη κήρυξαν μαζί και εδραίωσαν την Εκκλησία της μεγάλης αυτής πόλεως. Στη συνέχεια, σύμφωνα με τον ιστορικό Ευσέβιο μετέβηκε και κήρυξε στη Σκυθία. Κατά τον άγιο Γρηγόριο το Ναζιανζηνό πέρασε στο Βυζάντιο, όπου ίδρυσε και εκεί Εκκλησία, γι' αυτό θεωρείται ως ο ιδρυτής της αποστολικής Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. Από εκεί ήρθε στην Ελλάδα και κήρυξε κατ' αρχάς στην Ήπειρο. Σύμφωνα με τον άγιο Ιερώνυμο έφθασε στην Αχαϊα, όπου ίδρυσε Εκκλησία. Εκεί στην Πάτρα συνελήφθη από τους διώκτες ειδωλολάτρες και υπέστη μαρτυρικό θάνατο, σταυρώθηκε κατακεφαλής επί σταυρού που είχε το σχήμα του γράμματος Χ, γι' αυτό και ο τύπος αυτός του σταυρού καλείται «Σταυρός του Αγίου Ανδρέου». Το λείψανό του φυλασσόταν από τους Χριστιανούς με ευλάβεια ως τα χρόνια των σταυροφοριών, οπότε το άρπαξαν οι Λατίνοι και το μετακόμισαν στην Ιταλία. Τα τελευταία χρόνια δωρίθηκε η τίμια κάρα του στην Αποστολική Εκκλησία των Πατρών και φυλάσσεται στον μεγαλοπρεπή ναό του στην πρωτεύουσα της Πελοποννήσου. Η μνήμη του εορτάζεται στις 30 Νοεμβρίου.

ΠΗΓΗ: Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος

Απολυτίκιο της Αγίας Αικατερίνης

Η Αγία Αικατερίνη

Η Αγία Αικατερίνη καταγόταν από οικογένεια ευγενών της Αλεξάνδρειας και μαρτύρησε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. Ήταν ευφυέστατη και φιλομαθής. Ήδη σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών κατείχε τις γνώσεις της ελληνικής φιλολογίας και φιλοσοφίας, αλλά και ήταν άρτια καταρτισμένη και στα δόγματα της χριστιανικής πίστης. Όταν επί Μαξεντίου διεξαγόταν διωγμός εναντίον των χριστιανών, η Αικατερίνη δε φοβήθηκε, αλλά με παρρησία διέδιδε πώς ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος Αληθινός Θεός. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τον έπαρχο της περιοχής, ο οποίος προσπάθησε με συζητήσεις να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. Όταν ο έπαρχος διαπίστωσε την ανωτερότητα των λόγων της Αικατερίνης συγκάλεσε δημόσια συζήτηση με τους πιο άξιους ρήτορες της Αλεξάνδρειας, τους οποίους όμως η Αικατερίνη αποστόμωσε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάποιοι από τους συνομιλητές της Αικατερίνης πείσθηκαν για τους λόγους της και ασπάστηκαν την Χριστιανική Πίστη. Μπροστά σε αυτή την κατάληξη, ο έπαρχος διέταξε να τη βασανίσουν σκληρά με την ελπίδα πώς η αγία θα λύγιζε και θα αρνιόταν τον Χριστό. Όμως η Αικατερίνη έμεινε ακλόνητη στην πίστη της. Πέθανε στον τροχό, ύστερα από διαταγή του έπαρχου.

Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Την πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν, Αικατερίναν την θείαν και πολιούχον Σινά, την βοήθειαν ημών και αντίληψιν ότι εφίμωσε λαμπρώς, τους κομψούς των ασέβων, του Πνεύματος τη δυνάμει, και νυν ως Μάρτυς στεφθείσα, αιτείται πάσι το μέγα έλεος.

Kοντάκιoν. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.

Χορείαν σεπτήν, ενθέως φιλομάρτυρες, εγείρατε νυν, γεραίροντες την πάνσοφον, Αικατερίναν, αύτη γάρ, εν σταδίω τον Χριστόν εκήρυξε, και τον όφιν επάτησε, Ρητόρων την γνώσιν καταπτύσασα.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.Νικόλαος στην Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας

Την Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας θα επισκεφθεί το διήμερο 25 και 26 Νοεμβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ.

Την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου στις 19:00 μ.μ. το απόγευμα θα παραστεί και θα ομιλήσει σε εκδήλωση του Ιδρύματος για άτομα με αναπηρίες - νοητική υστέρηση «Παναγία Ελεούσα», στο Παπαστράτειο Μέγαρο Αγρινίου.

Την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009 στις 19:00 μ.μ. θα μιλήσει στο Μεσολόγγι στην Αίθουσα της Νομαρχίας Αιτωλ/νίας με θέμα: «Αγάπη, χαρά, ειρήνη, πάντα νουν υπερέχουσα»

Κυκλοφόρησε το 11ο Τεύχος του Περιοδικού

Κυκλοφόρησε το 11^ο τεύχος (Ιούλιος – Αύγουστος – Σεπτέμβριος 2009) του Περιοδικού «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ», που εκδίδει η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Το τεύχος αυτό είναι αφιερωμένο σε έναν μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας μας, τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, με αφορμή την επέτειο των διακοσίων (200) ετών που συμπληρώθηκαν το 2009 από την κοίμησή του.

Στο αφιέρωμα οι αναγνώστες θα έχουν τη δυνατότητα να διαβάσουν κείμενα του μακαριστού μητροπολίτου Πατρών κυρού Νικοδήμου «Θεωρία και Πράξις εις τον όσιον Νικόδημον», του καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Διονυσίου Αγίου Όρους (Μονή όπου εκάρη μοναχός ο άγιος Νικόδημος) αρχιμ. Πέτρου «”Μηδείς το εαυτού ζητείτω” – Ο Άγιος Νικόδημος εις την Ιεράν Μονή Αγίου Διονυσίου», του καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Φιλοθέου Αγίου Όρους αρχιμ. Νικοδήμου «Ο προς τον Θεόν πόθος - Ο όσιος Νικόδημος ως διδάσκαλος του γνησίου ορθοδόξου μοναχισμού», του αγιορείτου ιερομονάχου Βενεδίκτου Νεοσκητιώτου «Η διδασκαλία και το συγγραφικό έργο του αγίου Νικοδήμου» και του Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. κ. Παναγιώτη Σκαλτσή «Το Εορτοδρόμιο του Αγίου Νικοδήμου». Το αφιέρωμα συμπληρώνεται με ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του αγίου Νικοδήμου «Αόρατος Πόλεμος».

Στη στήλη εορταστικά δημοσιεύεται η ομιλία που πραγματοποίησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς στον Ιερό Ναό Παναγίας Εκατονταπυλιανής στην Πάρο κατά τον πανηγυρικό Εσπερινό της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Επίσης δημοσιεύεται η ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ κατά την αρχιερατική θεία Λειτουργία της εορτής του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στην ομώνυμη Ιερά Μονή στο Μέγα Δένδρο Θέρμου.

Στη στήλη διδαχές θα διαβάσετε ένα κείμενο του αρχιμ. Αθηναγόρα Καραμαντζάνη «Οι σποριάδες – Μηνύματα από τον Λόγο του Θεού» και στη στήλη επίκαιρα ένα κείμενο του αρχιμ. Παύλου Ντανά για τη θεία Κοινωνία και τη νέα γρίπη.

Στην ενότητα βιβλιοπαρουσίαση παρουσιάζονται τρία βιβλία: του αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου «Λόγοι Ασκητικοί – Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα», του Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Αθηνών κ. Αλεξάνδρου Σταυροπούλου «Γάμος και Οικογένεια στον Ιερό Χρυσόστομο» και του μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου «Οικογένεια Γονείς και Παιδιά», που αποτελεί έκδοση της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Επίσης παρουσιάζεται το ημερολόγιο τσέπης της Ιεράς Μητροπόλεως για το 2010.

Στη στήλη εις μνημόσυνον γίνεται αναφορά σε δύο κληρικούς που έφυγαν από κοντά μας το περασμένο διάστημα, τον αρχιμ. Θεόκλητο Ντζάθα και τον π. Απόστολο Καστανά.

Η ύλη του περιοδικού εμπλουτίζεται με δύο κείμενα του θεολόγου κ. Νικολάου Βούλγαρη «Σκέψεις για μια επιτυχημένη παιδαγωγία – Συζητά μια παρέα εκπαιδευτικών Δ.Ε.» και του θεολόγου – φιλολόγου κ. Κωνσταντίνου Δημοπούλου «Ρωσική γη και Ορθοδοξία» καθώς και με το μήνυμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας προς τους μαθητές και τις μαθήτριες των σχολείων της Ιεράς Μητροπόλεως για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.

Το τεύχος ολοκληρώνεται, όπως πάντα, με τις κυριότερες δραστηριότητες και την επικαιρότητα της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Στις δραστηριότητες γίνεται αναφορά στην έναρξη των Σχολών Γονέων, Βυζαντινής Μουσικής και Αγιογραφίας, στις εκδηλώσεις και τα σεμινάρια που πραγματοποιεί ο Οργανισμός Προαγωγής της Υγείας της Ιεράς Μητροπόλεως «ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ» και στις κατασκηνωτικές περιόδους που πραγματοποιήθηκαν τη θερινή περίοδο στις κατασκηνωτικές εγκαταστάσεις της Ρίζας Αντιρρίου.

Το περιοδικό «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ» κυκλοφορεί σε 3000 αντίτυπα και αποστέλλεται ταχυδρομικώς σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Όποιος επιθυμεί να γίνει αποδέκτης του περιοδικού μπορεί να επικοινωνήσει με το Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας στη διεύθυνση:

Αρχιεπ. Δαμασκηνού 10 – Τ.Κ. 302 00 – Μεσολόγγι

τηλ. 26310 22322 και 26310 22421 – fax: 2631028701

Email: agkosmas@otenet.gr

Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, Λόγος εις τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου

… Εάν το δένδρο αναγνωρίζεται από τον καρπό, και το καλό δένδρο παράγει επίσης καλό καρπό, η μητέρα της αυτοαγαθότητος, η γεννήτρια της αιώνιας καλλονής, πως δεν θα υπερείχε ασύγκριτα κατά την καλοκαγαθία από κάθε αγαθό εγκόσμιο και υπερκόσμιο;

Διότι η δύναμη που καλλιέργησε τα πάντα, ο προαιώνιος και υπερούσιος Λόγος, από ανέκφραστη φιλανθρωπία και ευσπλαχνία γιά χάρη μας θέλησε να περιβληθεί τη δική μας εικόνα, για να ανακαλέσει τη φύση πού σύρθηκε στον άδη και να την ανακαινίσει, γιατί είχε παλαιωθεί και να την αναβιβάσει προς το υπερουράνιο ύψος της βασιλείας και θεότητός του.

Και βρίσκει αυτήν την αειπάρθενη η οποία υμνείται από μας σήμερα που γιορτάζουμε την παράδοξη είσοδό της στα άγια των αγίων και την εκλέγει ανάμεσα από όλους ανά τους αιώνες εκλεκτούς και θαυμαστούς και περιβόητους για την ευσέβεια και σύνεση και σε λόγια και σε έργα.

Ήταν αδύνατο η υψίστη και υπεράνω του νου καθαρότης, ο σαρκωθείς Λόγος, να ενωθεί με μολυσμένη φύση, γιατί ένα μόνο πράγμα είναι αδύνατο στο θεό, το να έλθει σε ένωση με ακάθαρτο, πριν αυτό καθαρισθεί. Γι' αυτό και χρειαζόταν κατ' ανάγκη μια τελείως αμόλυντη και καθαρότατη παρθένο για κυοφορία και γέννηση εκείνου που είναι και εραστής της και δοτήρας της καθαρότητας, η οποία και προορίσθηκε και φανερώθηκε και τό σχετικό με αυτήν μυστήριο τελέσθηκε, με πολλά παράδοξα γεγονότα.

Πρώτα η γέννησή της από το ζεύγος που ζητούσε με άσκηση και προσευχή τη λήξη της ατεκνίας τους και έλαβαν την υπόσχεση και συνέλαβαν τη τωρινή Θεομήτωρα. Και επειδή οι πολυάρετοι γονείς της πέτυχαν το ζητούμενο, έσπευσαν να εκπληρώσουν την προς το Θεό υπόσχεσή τους και μετά τον απογαλακτισμό την οδηγούν στο ιερό του Θεού και στον ιεράρχη που ευρίσκετο εκεί, αλλά και αυτή μόνη της με ελεύθερη γνώμη προσήλθε στο Θεό και διέμενε στα άγια των αγίων. Τρεφόταν δε από πάνω με άγγελο με απόρρητη τροφή που δυνάμωνε καλύτερα τη φύση της και τελειοποιούσε τον εαυτό της κατά το σώμα, ώστε το κατάλληλο καιρό να ανοιχθούν οι ουράνιες μονές και να δοθούν για αιώνια κατοίκηση σε όσους πιστεύουν στη παράδοξη γέννα της.

Έχοντας πλέον από τη μητρική ακόμη κοιλιά τέτοια θεία χαρίσματα και φυσικά δώρα, δεν δέχθηκε ούτε καμιά άλλη επίκτητη φύση (διότι έτσι νομίζω ότι πρέπει να ονομάζουμε τα από τους δασκάλους αποκτήματα) να εισφέρει μέσα της φοιτώντας σε δασκάλους. Αντίθετα, αφού παρέδωσε στο Θεό τον ηγεμονικό νου ως υπήκοο σε όλα, εγκατέλειψε δε τελείως τα διδάγματα των ανθρώπων και έτσι δέχθηκε άφθονη την από τα άνω σοφία, στο σημείο της ηλικίας που οι γονείς τοποθετούν τα παιδιά χωρίς τη θέλησή τους ως νήπια κάτω από τη καθοδήγηση νηπιαγωγού και τα παραδίδουν σε γραμματοδιδασκάλους, αυτή παρακάθεται μαζί με το Θεό σε άγια άδυτα σαν θεσπέσια ανάκτορα, ως βασιλικός έμψυχος θρόνος ανώτερος από κάθε έδρα, στολισμένος ολόκληρος με αρετές που πρέπουν σε τέτοιο βασιλέα που κάθεται σε αυτόν.

Μόλις τριών ετών που μόλις είχε αποκοπεί από το θήλασμα και τη δίαιτα της αγκαλιάς δείκνυε το πρέπον σε όσους γνωρίζουν να κρίνουν αλάθευτα. Όταν έφθασε κοντά στα πρόθυρα του ιερού, ενώ νεάνιδες ευγενείς ντυμένες επάξια προς το γένος τους την περιστοίχιζαν κρατώντας λαμπάδες και έτσι με επισημότατη πομπή την προέπεμπαν με ευταξία προς το εσωτερικό, σε αυτό το σημείο φάνηκε ότι αισθανόταν καλύτερα από όλους όσα συμβαίνουν και πρόκειται να της συμβούν. Σεμνή τότε και χαρούμενη και θαυμαστή με το κατάλληλο παράστημα και ήθος και φρόνημα προχωρούσε και έρχεται σε συνάντηση με τον αρχιερέα.

Και αμέσως εγκατέλειψε όλους γονείς, τροφούς, συνομήλικες και αποχωρίσθηκε από τους συναγμένους, μόνη εντελώς, χαρούμενη προχωρεί στον αρχιερέα ο οποίος την εισήγαγε στα άγια των αγίων και έπεισε όλους τους τότε ζώντας να δέχονται το γεγονός αυτό, με τη σύμπραξη και τη συναπόφαση του Θεού. Διότι επρόκειτο να γίνει σκεύος εκλογής, όχι όπως η κιβωτός γεμάτο σκιές και τύπους, αλλά γεμάτο αλήθεια, για να βαστάσει κυοφορώντας εκείνον τον ίδιο, του οποίου το όνομα είναι θαυμαστό. Τι σπουδαίο θαύμα;

Ας δούμε λοιπόν, πως τίθεται τέλος στους τύπους, πως πάνω σε εκείνη ακριβώς τη σκιαγραφία τελετουργείται η μορφή της αλήθειας. Εισήλθε στα πρόσκαιρα άγια των αγίων η παντοτινή αγία των αγίων. Εισήλθε η αχειροποίητη σκηνή του Λόγου, η λογική και έμψυχη κιβωτός του άρτου της ζωής που αληθινά αποστάλθηκε σε εμάς από τους ουρανούς. Εισήλθε η βίβλος της ζωής, που δεν δέχθηκε τύπους λόγου, αλλά τον ίδιο το Λόγο του Πατρός απορρήτως. Σε αυτήν την αληθινή κιβωτό παρίστανται όχι οι τύποι των αγγέλων, αλλά οι ίδιοι οι άγγελοι και το σπουδαιότερο είναι ότι δεν επεσκίαζαν απλά, αλλά διακονούσαν και υπηρετούσαν στη διατροφή. Διατροφή που δεν είναι δυνατό να πούμε ούτε τι ήταν, τόσο ξεπερνούσε σε θαυμασμό και το πολυθρύλητο εκείνο μάννα.

Ο διακομιστής ήταν καθαρό σύμβολο της αγγελικής πολιτείας της Παρθένου σε αυτό το στάδιο της ηλικίας την υπηρετούσε συνεχώς και δεν την επεσκίαζε, υποσχόμενος σε αυτήν το μελλοντικό μεγαλείο. Αυτήν άλλωστε πρόκειτο να επισκιάσει, όχι άγγελος ούτε αρχάγγελος ούτε τα ίδια τα Χερουβίμ και τα Σεραφείμ, αλλά η ίδια η ενυπόστατη δύναμη του Υψίστου. Τούτο μάλιστα δεν είναι επισκίαση αλλά καθαρά ένωση, όχι μόνο στη γαστέρα αλλά και μόρφωση. Και το μορφωμένο από τα δύο, δηλαδή από τη δύναμη του Υψίστου και στη παναγία και παρθενική εκείνη γαστέρα ήταν ο Λόγος Θεού σαρκωμένος.

Πω πω, σε ποιό βάθος μυστηρίου κατεβάσαμε το λογο! Και έτσι ζούσε λοιπόν σαν στο παράδεισο, βίο απαράσκευο, αφρόντιστο, αμέριμνο, αμέτοχο αγενών παθών, ζώντας μόνο για το Θεό, βλεπόμενη μόνο από το Θεό, τρεφόμενη μόνο από το Θεό και γενικά αφιερωμένη συνεχώς στο Θεό.

Ζούσε την ιερά ησυχία, τη στάση του νου και του κόσμου, τη λησμονιά των κάτω, την μύηση των άνω, την απόθεση των νοημάτων προς το καλύτερο, δια της παιδείας από την ησυχία που θεωρούμε μέσα το Θεό. Αφού λύθηκε από κάθε υλικό δεσμό ανυψώθηκε πάνω και από αυτή τη συμπάθεια προς το σώμα της, σύνηψε το νου της με τη προς τον εαυτό στροφή και προσοχή και με τη αδιάλειπτο θεία προσευχή. Και δι' αυτής ερχόμενη τελείως στον εαυτό της και υπερβαίνοντας το πολύμορφο συρφετό των λογισμών, διέκρινε νέα και απόρρητη οδό στους ουρανούς, που θα την έλεγα νοητή σιγή.

Αφού έτσι μυήθηκε στα ανώτατα μυστήρια με αυτές τις ακρότατες θεωρίες και κατά το τρόπο αυτόν ενώθηκε και αφομοιώθηκε με το Θεό, μόνη αυτή στους αιώνες επετέλεσε αυτή την υπερφυά πρεσβεία για χάρη μας και μόνη της την αποπεράτωσε, πραγματοποιώντας το μέγα και το πάνω από το μέγα κατόρθωμα. Διότι δεν έγινε μόνο καθ' ομοίωση Θεού, αλλά και έκαμε το Θεό καθ' ομοίωση ανθρώπου. Και δεν το έκανε αυτό πείθοντάς τον, αλλά και τον κυοφόρησε ασπόρως και τον γέννησε αφράστως, κατά την χάρη από το Θεό (γι' αυτό και προσαγορεύθηκε από τον αρχάγγελο, κεχαριτωμένη).

Ποιος μπορεί να περιγράψει τα μεγαλεία σου, παρθένε; Έγινες Θεομήτωρ, ένωσες το νου με το Θεό, ένωσες το Θεό με τη σάρκα, έκανες το Θεό υιό ανθρώπου και τον άνθρωπο υιό Θεού, συμφιλίωσες τον κόσμο με τον ποιητή του κόσμου. Μας δίδαξες με έργα ότι το θεωρείν δεν προσγίνεται μόνο με αίσθηση ή και λογισμό στους πραγματικούς ανθρώπους (διότι τότε θα ήσαν λίγο μόνο καλύτεροι από τα άλογα), αλλά πολύ περισσότερο με τη κάθαρση του νου και τη μέθεξη της θείας χάριτος, κατά την οποία εντρυφούμε στα θεοειδή κάλλη όχι με λογισμούς, αλλά με άυλες επαφές. Έκαμες τους ανθρώπους ομοδίαιτους με τους αγγέλους, ή μάλλον αξίωσες και μεγαλύτερων βραβείων, αφού συνέλαβες από το άγιο Πνεύμα θεανδρική μορφή και την γέννησες παράδοξα και κατέστησες την ανθρώπινη φύση απορρήτως συμφυή και, θα λέγαμε, ομόθεη με τη θεία φύση.

Ας φυλάττουμε επομένως τη προς το Θεό και προς αλλήλους ενότητα, που έχει εντυπωθεί σ' εμάς από το Θεό θείως, δια των δεσμών της αγάπης. Ας βλέπουμε πάντοτε προς τον άνω γεννήτορα. Ας υψώσουμε άνω προς αυτόν τη καρδιά μας. Ας παρατηρήσουμε το μέγα τούτο θέαμα, τη φύση μας να συνδιαιωνίζει αύλως με το πυρ της Θεότητος, και, αποβάλλοντας τους δερμάτινους χιτώνες, που έχουμε ενδυθεί από τη παράβαση, ας σταθούμε σε αγία γη, αναδεικνύοντας ο καθένας μας τη δική του γη αγία δια της αρετής και της προς το Θεό σταθερής αφοσιώσεως, να φωτισθούμε και φωτιζόμενοι να συνδιαιωνίσουμε σε δόξα της τρισηλίας Θεότητος που πρέπει κάθε δόξα, κράτος, τιμή και προσκύνηση τώρα και στους ατέλειωτους αιώνες. Γένοιτο...».

(απόσπασμα από τις Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», τόμος 11ος)

ΠΗΓΗ: Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού

Τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου

Η ευσεβής Άννα σύζυγος του Ιωακείμ, πέρασε τη ζωή της χωρίς να μπορέσει να τεκνοποιήσει, καθώς ήταν στείρα. Μαζί με τον Ιωακείμ προσευχόταν θερμά στον Θεό να την αξιώσει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, με την υπόσχεση ότι θα αφιέρωνε το τέκνο της σε Αυτόν. Πράγματι, ο Πανάγαθος Θεός όχι μόνο της χάρισε ένα παιδί, αλλά την αξίωσε να φέρει στον κόσμο τη γυναίκα που θα γεννούσε το Μεσσία, το Σωτήρα μας Ιησού Χριστό.

Όταν η Παναγία έγινε τριών χρόνων, σύμφωνα με την παράδοση, η Άννα και ο Ιωακείμ, κρατώντας την υπόσχεσή τους, την οδήγησαν στο Ναό και την παρέδωσαν στον αρχιερέα Ζαχαρία. Ο αρχιερέας παρέλαβε την Παρθένο Μαρία και την οδήγησε στα Άγια των Αγίων, όπου δεν έμπαινε κανείς εκτός από τον ίδιο, επειδή γνώριζε έπειτα από αποκάλυψη του Θεού το μελλοντικό ρόλο της Αγίας κόρης στην ενανθρώπιση του Κυρίου.

Στα ενδότερα του Ναού η Παρθένος Μαρία έμεινε δώδεκα χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα ο αρχάγγελος Γαβριήλ προμήθευε την Παναγία με τροφή ουράνια. Εξήλθε από τα Άγια των Αγίων, όταν έφθασε η ώρα του Θείου Ευαγγελισμού.

Απολυτίκιο. Ήχος δ’.

Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις, εν Ναώ του Θεού, τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν χαίρε της οικονομίας, του Κτίστου η εκπλήρωσις.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Ο καθαρώτατος ναός τού Σωτήρος, η πολυτίμητος παστάς και Παρθένος, το Ιερόν θησαύρισμα τής δόξης τού Θεού, σήμερον εισάγεται, εν τω οίκω Κυρίου, την χάριν συνεισάγουσα, την εν Πνευματι θείω, ην ανυμνούσιν Άγγελοι Θεού, Αύτη υπάρχει σκηνή επουράνιος.

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Οικογένεια, Γονείς και Παιδιά»

Η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας και το βιβλιοπωλείο αυτής «Φάρος Ορθοδοξίας» προσφέρουν στο ευρύ κοινό τρεις ομιλίες του λόγιου μοναχού Μωυσή, Αγιορείτου, για την οικογένεια σε ένα καλαίσθητο βιβλίο με τίτλο «Οικογένεια, Γονείς και Παιδιά».

Γνωστός στο πανελλήνιο από τις ομιλίες του ο π. Μωυσής, έρχεται τώρα να τροφοδοτήσει πνευματικά τους γονείς, τα παιδιά και κατ’ επέκταση όσους ενδιαφέρονται για την πρόοδο της σύγχρονης οικογένειας, η οποία «μαρτυρά» στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.

Ο λόγος του π. Μωυσή, ρέων σαν τρεχούμενο δροσερό νερό, επίκαιρος, ενωτικός, μακριά από αγκυλώσεις και υπερβολές βρίσκει «κέντρο» στην καρδιά μας. Χωρίς να είναι ελεγκτικός με το ύφος του δικαστή, απευθύνει λόγο κατανόησης και επίγνωσης των προβλημάτων της σύγχρονης οικογένειας. Ο πολυάσχολος και πολυπράγμων γονιός, ο «πνιγμένος» από τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες αναζητά «σανίδα σωτηρίας» – μία λυτρωτική έξοδο από τα ενδεχόμενα οικογενειακά του αδιέξοδα. Οι βοήθειες – οι ανάσες – δίπλα του ελάχιστες έως μηδαμινές. Όμως η κατά Θεόν αγωγή από την μικρή κιόλας ηλικία του παιδιού που γίνεται με πίστη και τέχνη μπορεί να ενώσει, να μεταμορφώσει, να ολοκληρώσει παιδιά με προσωπικότητα.

Καμιά συνταγή δεν δίδεται ως αντίδοτο των προβλημάτων. Καμία αυθεντία δεν προβάλλεται ναρκισσιστικά ως σωτήρια, παρά μόνο η αυθεντία του Ευαγγελίου και της εν Χριστώ ζωής που με τη σωστική και αγιαστική θεία Χάρη «αλλοιώνει» τον άνθρωπο και καλμάρει το θηρίο του εγωϊσμού.

Ο π. Μωυσής, με το παρόν βιβλίο, κατορθώνει να κινήσει το ενδιαφέρον όλων μας και με τον απλό, αυθεντικό και διεισδυτικό λόγο του ως «φωνή αύρας λεπτής», εκκεντρίζει τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας και των Πατέρων αυτής στην πολυτάραχη και απαιτητική ζωή μας. Καλή ανάγνωση.

Χριστοφόρος Μπαμπάνης
Φιλόλογος

Κεντρική διάθεσις
Βιβλιοπωλείο Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας
«Φάρος Ορθοδοξίας»
Πλατεία Ραζη-Κότσικα.
Τ.Κ. 302 00. Μεσολόγγιον.
Τηλ. και Fax: 26310 26549

Ημερολόγιο τσέπης 2010

Από τις εκδόσεις της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυκλοφόρησε το ημερολόγιο τσέπης του έτους 2010, το οποίο είναι αφιερωμένο στους Νέους και τις Νέες μας, στην εν Χριστώ αγωγή της σημερινής Νεότητος.

Μέσα στις λίγες σελίδες αυτού του ημερολογίου – εγκολπίου, παρουσιάζονται κείμενα ως μερικά από τα βασικά σημεία προσφοράς Αγίων και άλλων επιφανών ανθρώπων προς την νεότητα. Τόσο τα ίδια τα κείμενα, όσο και η βιβλιογραφία τους, πιστεύουμε ότι θα αποτελέσουν ένα μικρό βοήθημα για την δυνατότητα προσεγγίσεως των νέων προς την Εκκλησία αλλά και το αντίθετο. Να φωτίσουν, να ενισχύσουν, να καθοδηγήσουν.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, τονίζει, μεταξύ άλλων, στον πρόλογο:

« … Δεν διστάζουμε όμως να ομολογήσουμε ότι και στην εποχή μας υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι δεν μιλάνε ειλικρινά στα παιδιά μας και δεν φροντίζουν ανεπιτήδευτα για την επιτυχημένη πορεία τους ...

Η Εκκλησία μας στους καιροσκόπους και εκμαυλιστές της νεότητος αντιτάσσει και προσφέρει τον καθαρό Ευαγγελικό λόγο, τον Ορθόδοξο πατερικό λόγο, «τα ιερά γράμματα τα δυνάμενα σοφίσαι εις σωτηρίαν». Προβάλλει και καλεί το νέο και τη νέα, να γνωρίσουν τον αιώνιο φίλο και οδηγό των νέων, τον Κύριο Ιησού Χριστό μας, για να αποκτήσουν αιώνιο και αλάθητο πρότυπο, για να συνδεθούν και να ενωθούν μαζί Του, ώστε να γίνουν προσωπικότητες ολοκληρωμένες, ανυποχώρητες και ασυμβίβαστες με το κακό, «τέλειες εν μηδενί λειπόμενες», να αγιασθούν ... ».

Τόμοι Περιοδικού

Η Διεύθυνση του Περιοδικού
«ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ»
κατόπιν αιτήματος των συνδρομητών και των φίλων του περιοδικού
εξέδωσε και κυκλοφορεί τους τόμους των ετών 2007 και 2008.

Επίσης εξέδωσε και μια ειδική δίχρονη έκδοση σε έναν τόμο,
σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων.

Για πληροφορίες - παραγγελίες μπορείτε να επικοινωνήσετε με το
Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας
της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας στη διεύθυνση:

Αρχιεπ. Δαμασκηνού 10 – Τ.Κ. 302 00 – Μεσολόγγι
τηλ. 26310 22322 και 26310 22421 – fax: 2631028701
Email: agkosmas@otenet.gr

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.Νικόλαος στην Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας

Την Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας θα επισκεφθεί το διήμερο 25 και 26 Νοεμβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ.

Την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου στις 19:00 μ.μ. το απόγευμα θα παραστεί και θα ομιλήσει σε εκδήλωση του Ιδρύματος για άτομα με αναπηρίες - νοητική υστέρηση «Παναγία Ελεούσα», στο Παπαστράτειο Μέγαρο Αγρινίου.

Την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009 στις 19:00 μ.μ. θα μιλήσει στο Μεσολόγγι στην Αίθουσα της Νομαρχίας Αιτωλ/νίας με θέμα: «Αγάπη, χαρά, ειρήνη, πάντα νουν υπερέχουσα»

Πρόγραμμα Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. ΚΟΣΜΑΣ

* Την Παρασκευή 20 Νοεμβρίου στις 20:00 μ.μ θα προεξάρχει της Ιεράς Αγρυπνίας που θα τελεσθεί στην γυνακεία Ιερά Μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Δ. Παραβόλας, επί τη εορτή των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου, κατά τη διάρκεια της οποίας θα τελέσει Κουρά Μοναχής.

* Το Σάββατο 21 Νοεμβρίου, εορτή των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου θα χοροστατήσει κατά την θεία Λειτουργία στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Εισοδίων της Θεοτόκου Μυρτιάς.

* Την Κυριακή 22 Νοεμβρίου θα ιερουργήσει στον νεοανεγειρόμενο Ιερό Ναό Παναγίας «Άξιον Εστί» στην Λεύκα Αγρινίου. Μετά το πέρας της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας θα τελέσει το τριετές μνημόσυνο των 5 αδικοχαμένων νέων της περιοχής.

* Την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου θα ιερουργήσει στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Χιοπολίτου και Αγίου Στυλιανού στην μονάδα Αεροπορίας 131 Σ.Μ. στο Άκτιο.

* Tην Κυριακή 29 Νοεμβρίου θα ιερουργήσει στον Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου Ελαιοφύτου όπου θα τελέσει την εις διάκονον χειροτονία του κ. Σπυρίδωνος Καπελλάκη.

Ο Άγιος Γρηγόριος Νεοκαισαρείας ο Θαυματουργός, 17 Νοεμβρίου

Γεννήθηκε περίπου το 210 με 215 μ.Χ. Οι γονείς του ήταν ειδωλολάτρες και είχαν μεγάλη κοινωνική θέση στη Νεοκαισάρεια του Πόντου. Μετά τη στοιχειώδη εκπαίδευση του, ο Γρηγόριος μαζί με τον αδελφό του Αθηνόδωρο πήγαν στη Βηρυτό για να σπουδάσουν νομικά. Ο Θεός όμως είχε άλλα σχέδια για το Γρηγόριο. Όταν περνούσε από την Καισαρεία άκουσε το δεινό ερμηνευτή των Γραφών, Ωριγένη. Ο Γρηγόριος τόσο πολύ ενθουσιάστηκε μαζί του, ώστε άφησε τα νομικά και διετέλεσε επί χρόνια μαθητής του. Κατόπιν πήγε στην Αλεξάνδρεια, και από εκεί επέστρεψε στη Νεοκαισάρεια με πλήρη θεολογική μόρφωση και άγιο ζήλο. Τότε ο Μητροπολίτης Αμασείας Φαίδημος διέκρινε τα χαρίσματα του και τον έκανε επίσκοπο Νεοκαισαρείας. Η επισκοπή αυτή είχε μόνο 17 χριστιανούς! Ο Γρηγόριος, όμως, δεν το θεώρησε υποτιμητικό. Βασιζόταν πολύ στη δύναμη της θείας χάριτος και πάντα είχε στο μυαλό του τα ενθαρρυντικά λόγια του θείου Παύλου: Να ενδυναμώνεσαι με τη χάρη που μας δίνεται από τη σχέση και την ένωση μας με τον Ιησού Χριστό. Πράγματι, με τη χάρη του Θεού, ο Γρηγόριος έκανε καταπληκτικό αγώνα και εκχριστιάνισε σχεδόν όλη την πόλη. Και ενώ είχε παραλάβει 17 χριστιανούς, όταν πέθανε ειρηνικά στα τέλη του 270 μ.Χ. είχαν απομείνει στην επισκοπική του περιφέρεια μόνο 17 ειδωλολάτρες! Υπήρξε δε τόσο εγκρατής στη γλώσσα του, ώστε δεν βγήκε απ' αυτή κανένας κακός, περιττός ή αργός λόγος. Γι' αυτό και ο Θεός τον κόσμησε και με το χάρισμα της θαυματουργίας.

Απολυτίκιο. Ήχοςπλ. δ’.

Εν προσευχαίς γρηγορών, ταις των θαυμάτων εργασίαις εγκαρτερών, επωνυμίαν εκτήσω τα κατορθώματα. Αλλά πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, Πάτερ Γρηγόριε, φωτίσαι τας ψυχάς ημών, μήποτε υπνώσωμεν εν αμαρτίαις εις θάνατον.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.

Θαυμάτων πολλών, δεξάμενος ενέργειαν, σημείοις φρικτοίς, τους δαίμονας επτόησας, και τας νόσους ήλασας των ανθρώπων, πάνσοφε Γρηγόριε, διό καλή θαυματουργός, την κλήσιν εξ έργων κομισάμενος.

Ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ματθαίος, 16 Νοεμβρίου

Ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ματθαίος, πριν γίνει μαθητής του Κυρίου Ιησού Χριστού, ονομαζόταν Λευίς. Ο πατέρας του λεγόταν Αλφαίος και ήταν από τη Γαλιλαία.

Ο Ματθαίος έκανε το επάγγελμα του τελώνη, και ο Ιησούς τον βρήκε να κάθεται στο τελωνείο έξω από την Καπερναούμ. Και είπε προς αυτόν: «Ἀκολούθει μοι». Ο Ματθαίος, χωρίς καμιά καθυστέρηση, αμέσως τον ακολούθησε. Και όχι μόνο εγκατέλειψε το αμαρτωλό - για την εποχή εκείνη - επάγγελμα του τελώνη, αλλά και με χαρά φιλοξένησε τον Κύριο στο σπίτι του. Εκεί, μάλιστα, ήλθαν και πολλοί τελώνες και άλλοι αμαρτωλοί άνθρωποι, με τους οποίους ο Ιησούς συνέφαγε και συζήτησε. Οι φαρισαίοι, όμως, που είχαν πωρωμένη συνείδηση, όταν είδαν αυτή την ενέργεια του Κυρίου, αμέσως τον κατηγόρησαν ότι συντρώγει με τελώνες και αμαρτωλούς. Ο Ιησούς το άκουσε και είπε εκείνα τα θαυμάσια λόγια: «Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. θ' 13). Δηλαδή, λέει ο Κύριος, δεν ήλθα για να καλέσω εκείνους που νομίζουν τους εαυτούς τους δίκαιους, αλλά ήλθα να καλέσω τους αμαρτωλούς, για να μετανοήσουν και να σωθούν.

Στο Ματθαίο οφείλει η Εκκλησία μας το πρώτο κατά σειρά στην Καινή Διαθήκη Ευαγγέλιο, που γράφτηκε το 64 μ.Χ. Ο Ματθαίος κατά την παράδοση κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Αιθιοπία, όπου και πέθανε μαρτυρικά.

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας ήκουσας φωνής του Λόγου, και της πίστεως το φως εδέξω, καταλείψας τελωνείου τον σύνδεσμον όθεν Χριστού την απόρρητον κένωσιν, ευηγγελίσω Ματθαίε Απόστολε. Και νυν πρέσβευε, δοθήναι τοις σε γεραίρουσι, πταισμάτων ιλασμόν και μέγα έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Του τελωνείου τον ζυγόν απορρίψας, δικαιοσύνης τω ζυγώ προσηρμόσθης, και ανεδείχθης έμπορος πανάριστος, πλούτον κομισάμενος, την εξ ύψους σοφίαν, όθεν ανεκήρυξας, αληθείας τον λόγον, και των ραθύμων ήγειρας ψυχάς, καθυπογράψας, την ώραν της κρίσεως.

Eκοιμήθη ο Πατριάρχης Σερβίας Παύλος

Ο πατριάρχης της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Παύλος 95 ετών, πέθανε σήμερα σε νοσοκομείο του Βελιγραδίου, μετέδωσε το κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο RTS. Το πρακτορείο ειδήσεων Beta είχε μεταδώσει νωρίτερα ότι ο Πατριάρχης Παύλος πέθανε σήμερα σε νοσοκομείο στο Βελιγράδι. Ο Μητροπολίτης Αμφιλόχιος, ο οποίος υπηρετούσε ως αναπληρωτής του Παύλου εδώ και χρόνια, δήλωσε ότι μόλις έμαθε ότι ο Πατριάρχης "πέθανε", διευκρίνισε το RTS.



Βιογραφικό μακαριστού Πατριάρχη

Ο μακαριστός Σερβίας Παύλος, κατά κόσμον Γκόικο Στόιτσεβιτς, γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1914 στο χωριό Κούτσαντσι της Σλαβονίας (σήμερα ανήκει στην Κροατία). Έμεινε ορφανός σε μικρή ηλικία. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Βελιγραδίου. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πήγε ξανά στο Βελιγράδι, ως πρόσφυγας και εργάστηκε σε διάφορες δουλειές για να επιβιώσει. Εργάστηκε ακόμη και ως οικοδόμος.

Το 1948 εκάρη μοναχός και μέχρι το 1955 ανήκε στη Μονή Ράτσια. Το 1954 χειροτονήθηκε ιερομόναχος και το 1957 χειροθετήθηκε αρχιμανδρίτης. Από το 1955 ως το 1957 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του, εξελέγη επίσκοπος Ράσκας και Πρίζρεν, στο Κόσοβο. Εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Πεκίου, Μητροπολίτης Βελιγραδίου και Κάρλοβτσι και Πατριάρχης Σερβίας την 1η Δεκεμβρίου 1990 με τον αποστολικό τρόπο, δηλαδή με κλήρωση από εκλεγέν τριπρόσωπο. Αναφέρεται ότι είναι ίσως ο μοναδικός των Μητροπολιτών ο οποίος δεν επιθυμούσε να εκλεγεί Πατριάρχης.

Ο Παύλος ανέλαβε ως επικεφαλής της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας λίγο πριν την αιματηρή κατάρρευση της πρώην Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας, αλλά η Ορθόδοξη Εκκλησία ανέκτησε μεγάλη επιρροή στον πληθυσμό την περίοδο που άσκησε τα καθήκοντα του.

Επρόκειτο για μια ασκητική μορφή. Εξίσου ασκητική ήταν και η ζωή του. Κατάφερε να ποιμάνει τους Σέρβους σε μια εποχή δύσκολη, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και να γίνει σύμβολο ενότητας του σερβικού λαού εν μέσω των πολέμων που ακολούθησαν. Τον Οκτώβριο του 2008 ζήτησε να παραιτηθεί από το Θρόνο, αλλά αυτό δεν έγινε δεκτό από τη Σύνοδο της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο μακαριστός Παύλος αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα υγείας. Μάλιστα, είχε εισαχθεί στο στρατιωτικό νοσοκομείο στο Βελιγράδι πριν από δύο χρόνια για διάφορα προβλήματα υγείας.

ΠΗΓΗ:

http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=921

Οι Άγιοι Γουρίας, Σαμωνάς και Άβιβος οι Ομολογητές

Ο Γουρίας και ο Σαμωνάς, αγωνιζόμενοι τον Ιερό αγώνα της χριστιανικής πίστης, συνελήφθησαν από τον ηγεμόνα Αντωνίνο, κατά το διωγμό επί Διοκλητιανού. Και αφού υπέστησαν με θαυμαστή υπομονή πολλά βάσανα, αποκεφαλίσθηκαν.

Ο Άβιβος έζησε λίγα χρόνια αργότερα και ήταν από ένα χωριό της Έδεσσας που ονομαζόταν Αποθελσαία. Τότε βασιλιάς ήταν ο Λικίνιος, ο γνωστός αντίπαλος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο Άβιβος, λοιπόν, προχειρίσθηκε Ιεροδιάκονος και διακρινόταν για τη μεγάλη ευσέβεια του και τον πολύ ζήλο για το υπούργημά του. Ιδιαίτερα, όμως, διακρινόταν για τη θερμή αγάπη του στο Ιερό κήρυγμα, τηρώντας το θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής, που λέει: «Κήρυξαν τον λόγον, επιστήθι ευκαίρως ακαίρως, έλεγξαν, επιτίμησαν, παρακάλεσαν, εν πάση μακροθυμία και διδαχή». Κήρυξε, δηλαδή, το λόγο του Θεού, στάσου επιτηρητής και καθοδηγός στους ακροατές σου, όχι μόνο σε κατάλληλες περιστάσεις, αλλά και σ' εκείνες που φαίνονται ακατάλληλες περιστάσεις, έλεγξε, επίπληξε, παρηγόρησε με κάθε μακροθυμία και με κάθε μέθοδο διδασκαλίας.

Ο ηγεμόνας Λυσανίας, όταν είδε τον Άβιβο να προσελκύει πολλούς ειδωλολάτρες με το θερμό του κήρυγμα, τον συνέλαβε και αφού τον κρέμασε σε στυλό και τον έσχισε με σιδερένια νύχια, έπειτα τον οδήγησε έξω από την πόλη, όπου τον έριξε μέσα στη φωτιά, και έτσι ο Άβιβος παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάβαλε.

Τριάδος ισάριθμοι, της Υπερθέου σαφώς, Γουρίας, και Άβιβος, και Σαμωνάς ο κλεινός, ενθέως υπάρχοντες, ταύτην τοις ασεβέσιν, ωμολόγησαν άμα, άθλων την τρικυμίαν, αβλαβώς διελθόντες. Και νυν ημάς κυβερνώσιν, όρμον προς άκλυστον.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.

Εξ ύψους σοφοί, την χάριν κομισάμενοι, των εν πειρασμοίς, προΐστασθε πανεύφημοι, διό κόρην Άγιοι, εκ θανάτου πικρού ελυτρώσασθε, υμείς γάρ όντως υπάρχετε, Εδέσσης η δόξα, και του κόσμου χαρά.

Ο Άγιος Φίλιππος ο Απόστολος, 14 Νοεμβρίου

Ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Κυρίου. Καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, απ' όπου και ο Ανδρέας με τον Πέτρο. Τον κάλεσε μαθητή Του ο ίδιος ο Κύριος, και κατόπιν ο Φίλιππος έφερε στον Κύριο το Ναθαναήλ. Παραθέτουμε ορισμένα χωρία της Καινής Διαθήκης, στα οποία ο αναγνώστης μπορεί να μάθει περισσότερα για το Φίλιππο, σχετικά με τη ζωή του κοντά στο Χριστό: Ματθ. ι' -3, Μάρκ. γ' -18, Λουκ. στ' -14, Ιωάν. α' 44-49, Ιωάν. ιβ' 20-23, Πράξ. α' 13.

Αξίζει, όμως, να αναφέρουμε ένα διάλογο πού είχε ο Φίλιππος με τον Κύριο, όπου δίνει αφορμή στον Κύριο να φανερώσει ο ίδιος ότι είναι ομοούσιος με τον Πατέρα Θεό. Είπε λοιπόν ο Φίλιππος: "Κύριε, δείξον ημίν τον πατέρα και αρκεί ημίν". Κύριε, αποκάλυψε μας, δείξε μας τον Πατέρα, και αυτό μας αρκεί. Και ο Κύριος μεταξύ άλλων του απάντησε: "Ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστί; τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν, απ' εμαυτού ου λαλώ ο δε πατήρ ο εν εμοί μένων αυτός ποιεί τα εργα". Δεν πιστεύεις, Φίλιππε, ότι εγώ είμαι αχώριστα συνδεδεμένος με τον Πατέρα, ώστε εγώ να είμαι και να μένω μέσα στον Πατέρα και ο Πατέρας να είναι και να μένει μέσα μου; Είμαι δε τόσο πολύ ενωμένος, ώστε αυτά πού σας διδάσκω δεν είναι από τον εαυτό μου. Άλλα ο Πατέρας μου πού μένει μέσα μου, αυτός ενεργεί τα υπερφυσικά έργα. Ή παράδοση αναφέρει ότι ο Φίλιππος κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πάρθους και πέθανε μαρτυρικά στην Ίεράπολη της Συρίας.

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείαςπίστεως.

Θείαν έλλαμψιν, του Παρακλήτου, εισδεξάμενος, πυρός εν είδει, παγκοσμίως ως αστήρ ανατέταλκας, και της αγνοίας τον ζόφον διέλυσας, τη θεία αίγλη Απόστολε Φίλιππε. Όθεν πρέσβευε, Χριστώ τω Θεώ δεόμεθα, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Ως απαρχάς.

Ο μαθητής και φίλος σου, και μιμητής τού πάθους σου, τη οικουμένη Θεόν σε εκήρυξεν, ο θεηγόρος Φίλιππος, Ταις αυτού ικεσίαις, εξ εχθρών παρανόμων, την Εκκλησίαν σου, διά της Θεοτόκου συντήρησον Πολυέλεε.

Ο Χρυσόστομος και η μέλλουσα κρίση *

Συμβολή τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου
στην ἐσχατολογική προβληματική τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας

τοῦ ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Καραγεώργου

Γενικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου

Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας

Τό ἔσχατα κέντρισαν, ἀπό πολύ νωρίς, ἔντονα, τό ἐνδιαφέρον τῶν πιστῶν. Στήν ἀποστολική ἐποχή καταγράφηκαν ἐνθουσίαστικες τάσεις. Πολλοί πιστοί ζοῦσαν τήν καθημερινότητά τους ὡς τό τέλος της Ἱστορίας. Ζοῦσαν μέ τήν αἴσθηση τοῦ «μάρεν ἀθᾶ»[1], καί τοῦ «ὁ κύριος ἐγγύς»[2].

Στήν Θεσσαλονίκη σημειώθηκαν πολλές ἀκρότητες. Πολλοί πωλοῦσαν τά ὑπάρχοντά τους, ἔβγαιναν τά βράδια ἔξω ἀπό τήν πόλη ἀναμένοντας τήν δεύτερη παρουσία τοῦ Κυρίου. Οἱ παρεκτροπές προκάλεσαν τήν Α΄ πρός Θεσσαλονίκη ἐπιστολή τοῦ Ἄπ. Παύλου. Ἐκεῖ[3] καθώς ἐπίσης καί στήν Ἅ΄ πρός Κορινθίους[4] συναντᾶμε τήν ἐκτενέστερη καί πληρέστερη διδασκαλία τοῦ Κ.Δ. γιά τά ἔσχατα.

Σχηματικά, θά μπορούσαμε νά ποῦμε, πώς δυό εἶναι οἱ ἄξονες αὐτῆς τῆς διδασκαλίας: α) βεβαιότητα τῆς δεύτερης ἔλευσης τοῦ κυρίου θά σηματοδοτήση τήν μεταστοιχείωση ὄλου τοῦ κόσμου καί β) ἡ στροφή τοῦ ἐνδιαφέροντος ἀπό τό πότε καί τό πώς. (αὐτά βρίσκονται στά χέρια τοῦ Θεοῦ) στήν ποιότητα ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου στό ἱστορικό χρόνο.

Στόν δεύτερο καί τρίτο αἰῶνα παρουσιάστηκαν οἱ πρῶτες λαϊκές δοξασίες γιά χιλιετῆ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἁγίων. Οἱ νέες δοξασίες θόλωναν καί πάλι τήν ἱστορική προοπτική καί τροφοδοτοῦσαν τούς ἀνθρώπους μέ ποικίλες φαντασιώσεις.

Ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος, ἐπίσκοπος Λογδοῦνον, τονίζοντας τήν ἀνακεφαλαίωση τῆς Ἱστορίας στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἔδωσε τό καινούργιο κλίμα καί ρεαλισμό στήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας.

Στό τελευταῖο τέταρτο τοῦ 4ου αἰῶνα ὁ ἱερός Χρυσόστομος παρεμβαίνει στήν θεολογική διεργασία. Ἀντιμετωπίζει τήν συνεχῶς ἀνανεούμενη, μέ σοφιστική δεινότητα, πολεμική του Εὐνομίου. Στήν προσπάθειά του αὐτή ἀφιέρωσε ἀρκετό χρόνο. Ἐξήγγειλε 12 ὁμιλίες οἱ ὁποῖες μας παραδόθηκαν σέ ἰδιαίτερη σειρά μέ τήν ὀνομασία «περί ἀκαταλήπτου» ἤ «κάτ΄ Ἀνομοίων».

Στόν ὄγδοο Λόγο ἡ πολεμική ἑστιάζεται στό βιβλικό χωριό «Τό νά καθίσει κάποιος στά δεξιά μου ἤ στά ἀριστερά «οὐκ ἐστίν ἐμόν δούνοι, ἀλλ’οἴς ἠτοίμαστοι ὑπό τοῦ Πατρός μου»[5]. Ὁ Εὐνόμιος ὑποστήριζε ὅτι ἐδῶ ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς παραδέχεται τήν ἀναίρεση τῆς ἐξουσίας του καί τόν ἀκρωτηριασμό τῆς αὐθεντίας του. Συνιστᾷ δήλ. τήν ὁμολογία τῆς κατωτερότητός του καί τό «ἀνόμοιον»μέ τόν Πατέρα του.

Ὁ Χρυσόστομος ἐπικαλεῖται τήν παραβολική διήγηση τῆς μέλλουσας κρίσης, ὅπου δηλώνεται μέ σαφήνεια ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ θά στήσει τά μέν πρόβατα στά δεξιά του τά δέ ἐρίφια στά ἀριστερά του. Αὐτός θά πεῖ ἐλάτε νά κληρονομῆστε τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ τήν ἑτοιμασμένη ἀπό τήν ἀρχή τῆς δημιουργίας διότι πείνασα καί μοῦ δώσατε νά φάω, δίψασα καί μέ ποτίσατε, ἤμουν ξένος καί μέ περιμαζέψατε. Ὁ ἴδιος πάλι θά πεῖ φύγετε ἀπό μένα πηγαίνετε στήν αἰώνια φωτιά τήν ἑτοιμασμένη γιά τόν διάβολο καί τούς ἀγγέλους τοῦ διότι πείνασα καί δέν μοῦ δώσατε νά φάω, δίψασα καί δέν μέ ποτίσατε, ἤμουν ξένος καί δέν μέ περιμαζέψατε.

Ἡ διήγηση μέ ἀπόλυτη καθαρότητα δηλώνει τό κῦρος τήν αὐθεντία καί τήν ἀπόλυτη ἐξουσία τοῦ Υἱοῦ, ὁ ὁποῖςο καί τιμᾷ καί κολάζει καί «στεφανοί καί τιμωρεῖ καί τούς μέν εἰς τήν Βασιλείαν εἰσάγει, τούς δέ εἰς τήν γέενναν ἀποπέμπει». Καί ἐνῷ βρίσκεται στή δίνη τῆς θεολογικῆς ἀντιπαράθεσης ὁ Χρυσόστομος προβαίνει σέ ὀξυδερκεῖς ἑρμηνευτικές παρατηρήσεις οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν καινοτομίες στήν θεολογική σκέψη, προσωπική ἐμβάθυνση καί περαιτέρω κατανόηση τῆς ἀλήθεια γιά τήν μέλουσα κρίση. Ἐδῶ βρίσκεται τό πρῶτο ἐπίπεδό της προσωπικῆς συμβολῆς τοῦ χρυσοστόμου στήν προβληματική γιά τήν ἐσχατολογία τῆς ἀρχαίας ἐκκλησίας.

Ἑστίασε τήν προσοχή του σέ δυό φράσεις· στούς εὐλογημένους εἶπε «κληρονομῆστε τήν ἠτοιμασμένην ὑμίν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου» ἐνῷ στούς κολασμένους δέν εἶπε «πορεύεσθε εἰς τό πῦρ τό ἠτοιμασμένον ὑμίν, ἀλλά «τό ἠτοιμασμένον τῶν διαβόλω». Μέ τήν ἑρμηνευτική παρατήρηση ὁ Χρυσόστομος δηλώνει δωρικά: Ἤ μέν βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔγινε γιά τούς ἀνθρώπους ἡ δέ κόλαση γιά τόν διάβολο καί τούς ἀγγέλους του[6] καί ἕνα δεύτερο σημεῖο παρατήρησε λέει τήν ροπή τοῦ Θεοῦ γιά φιλανθρωπία οἱ ἀγωνιστές δέν δημιουργήθηκαν ἀκόμη καί τά στεφάνια καί τά βραβεῖα ἔχουν ἤδη προπαρασκευασθῆ.

Ὁ Εὐνόμιος δέχθηκε τήν προβληματική του Χρυσοστόμου ἀλλά συνέχισε τήν πολεμική του. Ἐκλέπτυνε τό ἐπιχείρημά τους δέχεται ὅτι ὁ Υἱός ἔχει μέν τήν ἐξουσία νά τιμᾷ καί νά κολάζει ἀλλά ὅμως τήν ἀνώτατη τιμή καί τήν ὑψηλότατη θέση δέν μπορεῖ νά ἀποδώσει, διότι αὐτά ἀνήκουν στήν ἁρμοδιότητα τοῦ Πατέρα. Σταθμός σχόχος τοῦ Εὐνομίου εἶναι νά θεμελιώσει τήν κατωτερότητα τοῦ Υἱοῦ.

Ὁ Χρυσόστομος ἐπικαλεῖται τήν δήλωση τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννη ὅτι ὁ πατέρας δέν κρίνει κανέναν «ἀλλά πᾶσαν τήν κρίσιν δεδῶκε τῶν Υἱῶ»[7]. Ὁ Χρυσόστομος ὑπογραμμίζει δυό στοιχεῖα: ἅ) τήν ἀπόλυτη τή δικαιοδοσία τῆς κρίσης τοῦ Υἱοῦ καί β) τήν θεολογική ἑρμηνεία τῆς ἔκφρασης «ἔδωκε τῶν Υἱῶ». Ἡ χρήση τούς ρήματος ἔδωκε δέν πρέπει νά κατανοηθεῖ μέ τήν ἀνθρώπινη ἐμπειρία. Δέν τοῦ ἔδωσε κάτι πού δέν εἶχε οὔτε τόν γέννησε ἀτελῆ οὔτε πρόστεθηκε κάτι ἀργότερα σ’αὐτόν. Τόν γέννησε τέλειο καί ὁλοκληρωμένο. Χρησιμοποιεῖται τό ρῆμα ἔδωκεν γιά νά δηλωθοῦν τά δυό διαφορετικά πρόσωπα στήν θεότητα, γιά νά φανεῖ ἡ ρίζα καί ὁ καρπός.[8]

Ἡ πολεμική μέ τούς ἀρειονόφρονες ἀναρότισε τό ἐνδιαφέρον τοῦ ἀκροατηρίου τοῦ Χρυσοστόμου γιά τά ἐσχατολικά θέματα οἱ δέ τολμηρές θεολογικές παρατηρήσεις τοῦ ἀνατάραξε τά δεδομένα καί προκάλεσε θόρυβο καί γενικότερα ἀναστάτωση στούς πιστούς.

Ὁ Χρυσόστομος γιά νά ἀποκαλύψει τήν ἀλήθεια προβαίνει σέ ριζοσπαστικές διατυπώσει πού ἀποτελοῦν τό δεύτερο ἐπίπεδό της συμβολῆς στήν «Προβληματική γιά τά ἔσχατά της ἐποχῆς τους. Ἡ ἀπόδοση τῆς δικαιοσύνη ἤ τοῦ κολασμοῦ δέν ἀνήκει οὔτ στόν Υἱό οὔτε στόν Πατέρα, καί ἐδῶ δέν πρόκειται γιά λεκτικό ἀκροβατισμό ἤ ρητορικό σχῆμα. Εἶναι διδασκαλία διανομῆς καί ξεκάθαρη «οὐκ ἐστίν αὐτοῦ δοῦναι, οὔτε αὐτοῦ, οὔτε τοῦ Πατρός. Εἰ γάρ αὐτοῦ ἥν, καί τοῦ Πατρός ἥν? εἰ τοῦ Πατρός ἥν, καί αὐτό ἥν»[9]. Οἱ διαπυστώσεις αὐτές προκάλεσαν τρομακτική ἔνταση καί ἔξαψη. Τίς χρησιμοποίησε γιά νά τονισθεῖ ἡ βιβλική ἀλήθεια γιά τήν εὐθύνη τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ κατάκτηση τῆς βασιλείας τοῦ θεοῦ ἀνήκει πρώτιστα στήν στάση τοῦ ἀνθρώπου «τῶν ἀγωνιζομένων λαβεῖν, διά πλειόνος τῆς σπουδῆς, διά μείζοντος τῆς προθυμίας»[10].

Τό κέντρο βάρος τῶν ἐσχάτων δέν ἀνήκουν στό μέλλον, οὔτε στόν δικαστή Θεό. Ὁ Ἰησοῦς χρησιμοποίησε τήν ἔκφραση «οὐκ ἐστιν ἐμόν δοῦναι»ὄχι νά μειώσει τήν δική του οὐσία ἀλλά νά τονίσει τόν ἀνθρώπινο παράγοντα καί τήν ἰδιαίτερη σημασία τοῦ ἑκάστοτε ἱστορικοῦ παρόντος.

Ἡ θεολογική σκέψη τοῦ Χρυσοστόμου εἶναι ἀπόλυτη. Ἄν ἡ θέση τῶν ἀνθρώπων στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἑξαιροῦνται ἀπό τόν Ἰησοῦ, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά σῴζονταν. Ἄν ἐξαρτώνταν ἀπό Αὐτόν μόνο δέν θά ὑπῆρχαν οὔτε διαβαθμήσεις στήν βασιλεία τοῦ Θεούς, οὔτε διαφορετικές θέσει στήν μέλουσα ζωή, διότι ὁ Χριστός δημιούργησε ὅλους τους ἀνθρώπους καί φρόντιζε γιά ὅλους μέ τόν ἴδιο τρόπο»

Στόν Χρυσόστομο ἡ ἐνασχόληση γιά τά ἔσχατα χάνει ἀπόλυτα κάθε φαντασίωση καί ἀποκλείει κάθε φυγή ἀπό τήν πραγματικότητα καί τήν Ἱστορία τῆς προσδοκόμεμης Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἀγωνοθέτης Θεός καί ὁ ὑπεύθυνος ἄνθρωπος εἶναι οἱ πρωταγωνιστές τῆς μέλλουσας κρίσης γιά τόν Χρυσόστομο.

[1] Ἅ΄ Κόρ. 16,22
[2] Φιλιπ. 4,5
[3] Ἅ΄ Θέσσ. 4, 13-5
[4] Α' Κορ. 15α-15β
[5] Μάτθ. 20,23
[6] «τήν μέν γάρ βαριλείαν ἀνθρώποις ἠτοίμασε, τήν δέν γένισηι οὐκ ἀνθρώποις φησίν, ἀλλά οἱ διαβόλω καί τοῦ ἀγγέλοις τοίς ἐκεῖ νοῦ πρασκεύαστη»
[7] Ἰωάν. 5,22
[8] Τό δέ «ἔδωκεν», ἐνταύθα μή ἀνθρωπίνως ἀκοῦστε ἀγαπητέ οὐ γάρ οὐ ἔχοντι ἔδωκεν, οὐδέ ἀταλή ἐγέννησεν οὐδέ ὕστερον αὐτῶ προσεγένετο, ἀλλά τό "ἔδωκεν" τοιοῦτον ἐστί, τοιοῦτον ἐγέννησε, τέλειον, ἀπηρτισμένον».
[9] Λέγω γάρ ἀλλά μή θορυβεῖσθε πρός τά λεγόμενα, μηδέ ταράζεσθε –οὐ μόνον γάρ τοῦ Υἱοῦ φημί μή εἶναι, ἀλλ’ οὐδέ τοῦ Πατρός καί μεγάλη ταῦτα βοῶ τή φωνή καί σάλπιγγος λαμπρότερον ὅτι οὐκ ἔστιν αὐτοῦ δοῦναι...»
[10] Χρυσοστόμου, κατά Ἀνομαίων Λόγος VIII, 360, Schr 396 σ.198

* Δημοσιεύθηκε στο αφιέρωμα «Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ» του 4ου τεύχους του Περιοδικού "ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ"

Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, 13 Νοεμβρίου

Μύσας ο χρυσούς Ιωάννης το στόμα,

Αφήκεν ημίν άλλο τας βίβλους στόμα.

Αμφί τρίτην δεκάτην σίγησεν χρύσεα χείλη.

Ο μεγάλος αυτός πατέρας και διδάσκαλος της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 347 μ.Χ. (κατά άλλους το 354 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο στρατηγός Σεκούνδος και μητέρα του η Ανθούσα. Γρήγορα έμεινε ορφανός από πατέρα, και η μητέρα του - χήρα τότε 20 ετών - τον ανέθρεψε και τον μόρφωσε κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Ήταν ευφυέστατο μυαλό και σπούδασε πολλές επιστήμες στην Αντιόχεια - κοντά στον τότε διάσημο ρήτορα Λιβάνιο - αλλά και στην Αθήνα, μαζί με τον αγαπημένο του φίλο Μέγα Βασίλειο.

Όταν αποπεράτωσε τις σπουδές του, επανήλθε στην Αντιόχεια και αποσύρθηκε στην έρημο για πέντε χρόνια, όπου ασκήτευε προσευχόμενος και μελετώντας τις Άγιες Γραφές. Ασθένησε όμως και επέστρεψε στην Αντιόχεια, οπού χειροτονήθηκε διάκονος - το 381 μ.Χ., σε ηλικία 34 ετών - από τον Αρχιεπίσκοπο Αντιοχείας Μελέτιο. Αργότερα δε από τον διάδοχο του Μελετίου Φλαβιανό χειροτονήθηκε πρεσβύτερος σε ηλικία 40 ετών.

Κατά την ιερατική του διακονία ανέπτυξε όλα τα ψυχικά του χαρίσματα, πύρινο θείο ζήλο και πρωτοφανή ευγλωττία στα κηρύγματα του. Έσειε και συγκλόνιζε τα πλήθη της Αντιόχειας και συγκινούσε τις ψυχές τους βαθύτατα. Η φήμη του αυτή έφτασε μέχρι τη Βασιλεύουσα και έτσι, την 15η Δεκεμβρίου 397 μΧ., με κοινή ψήφο του Βασιλιά Αρκαδίου και του ιερού κλήρου, έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, κάτι που ο ίδιος δεν επεδίωξε ποτέ.

Και από την θέση αυτή ο Ιερός Χρυσόστομος, εκτός άλλων, υπήρξε αυστηρός ασκητής και δεινός ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, όπως φαίνεται από τα πολλά συγγράμματα του (διασώθηκαν 804 περίπου, κυρίως ομιλίες του). Έργο επίσης του Χρυσοστόμου είναι και η Θεία Λειτουργία, που τελούμε σχεδόν κάθε Κυριακή, με λίγες μόνο, από τότε μετατροπές.

Ο ιερός Χρυσόστομος κατά τη διάρκεια της Πατριαρχείας του, υπήρξε αδυσώπητος ελεγκτής κάθε παρανομίας και κακίας. Αυτό όμως έγινε αίτια να δημιουργήσει φοβερούς εχθρούς, και μάλιστα αυτήν την αυτοκράτειρα Ευδοξία, επειδή ήλεγχε τις παρανομίες της. Αυτή μάλιστα, σε συνεργασία με τον τότε Πατριάρχη Αλεξαδρείας Θεόφιλο (ενός μοχθηρού και άσεβους ανθρώπου), συγκάλεσε σύνοδο (παράνομη) από 36 επισκόπους (όλοι τους πνευματικά ύποπτοι και δυσαρεστημένοι από τον άγιο) στο χωριό Δρυς της Χαλκηδόνας και πέτυχε την καθαίρεση και εξορία του Αγίου σ' ένα χωριό της Βιθυνίας. Η απόφαση αυτή όμως, τόσο εξερέθισε τα πλήθη, ώστε αναγκάστηκε αυτή η ίδια η Ευδοξία να τον ανακαλέσει από την εξορία και να τον αποκαταστήσει στο θρόνο με άλλη συνοδική αθωωτική απόφαση (402 μ.Χ.). Αλλά λίγο αργότερα, η ασεβής αυτή αυτοκράτειρα, κατάφερε και πάλι να εξορίσει τον Άγιο (20 Ιουνίου 404 μ.Χ.) στην Κουκουσό της Αρμενίας και από κει στα Κόμανα, όπου μετά από πολλές κακουχίες και άλλες ταλαιπωρίες πέθανε το 407 μ.Χ.

Ο Μ. Ι. Γαλανός στον Συναξαριστή του, μεταξύ των άλλων, αναφέρει για τον Ιερό Χρυσόστομο, ότι υπήρξε και αναγνωρίζεται ως ο πιο άριστος και δημοφιλής διδάσκαλος της Χριστιανικής Εκκλησίας. Κανένας δεν εξήγησε όπως αυτός, με τόσο πλούτο και τόση σαφήνεια τα νοήματα των θείων Γραφών, ούτε δε υπήρξε εφάμιλλος του στην ετοιμολογία, την απλότητα, αλλά και στη φλόγα και τη δύναμη της ρητορείας. Υπήρξε ρήτορας θαυμαστός, λογοτέχνης απαράμιλλος, βαθύτατος και διεισδυτικότατος, ψυχολόγος και καταπληκτικός κοινωνιολόγος με αίσθημα χριστιανικής ισότητας, χωρίς προνομιούχους, με καθολική αδελφότητα. Ανήκει σ' αυτούς που φαίνονται «ως φωστήρες εν κόσμω» (Φιλιπ. 6' 15). Δηλαδή σαν φωτεινά αστέρια μέσα στον κόσμο.

Να σημειώσουμε εδώ, ότι ο ιερός Χρυσόστομος πέθανε την 14η Σεπτεμβρίου, αλλά λόγω της εορτής της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού μετατέθηκε η εορτή της μνήμης του την 13η Νοεμβρίου. Επίσης την 15η Δεκεμβρίου εορτάζουμε την χειροτονία του σε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, την 27η Ιανουαρίου την ανακομιδή των λειψάνων του, αλλά η μνήμη του εορτάζεται και την 30η Ιανουαρίου μαζί με τον Μέγα Βασίλειο και τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Τέλος την 26η Φεβρουαρίου εορτάζουμε την μνήμη της χειροτονίας του σε πρεσβύτερο.

Απολυτίκιο. Ήχος πλ. δ’.

Η του στόματος σου καθάπερ πυρσός εκλάμψασα χάρις την οικουμένην εφώτισεν αφιλαργυρίας τω κόσμω θησαυρούς εναπέθετο, το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν. Αλλά σοις λόγοις παιδεύων, Πάτερ Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τω Λόγω Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. β’. Την υπέρ ημών.

Εκ των ουρανών εδέξω την θείαν χάριν, και διά των σων χειλέων, πάντας διδάσκεις, προσκυνείν εν Τριάδι τον ένα Θεόν, Ιωάννη Χρυσόστομε, παμμακάριστε Όσιε, επαξίως ευφημούμεν σε, υπάρχεις γάρ καθηγητής, ως τα θεία σαφών.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας, 12 Νοεμβρίου

Ό Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων καταγόταν από την Κύπρο. Ήταν γιος του άρχοντα Επιφανίου, στα χρόνια του Βασιλιά Ηρακλείου (615 μ.Χ.). Όταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκε και απέκτησε παιδιά, τα όποια ανέτρεψαν με τη σύζυγό του σαν αληθινοί χριστιανοί γονείς. Γρήγορα, όμως, ή γυναίκα του και τα παιδιά του πέθαναν. Ο Ιωάννης είχε μεγάλη περιουσία και του έγιναν πολλές προτάσεις να κάνει καινούργια οικογένεια. Όμως τις απέρριψε όλες, απαντώντας: "Νομίζω, προς όλους είμαι οφειλέτης. Και δεν το νομίζω μόνο. Είμαι. Διότι οι χριστιανοί έχουμε αλληλεγγύη. Δεν το λέει ο Παύλος; Είμεθα μέλη αλλήλων. Αφού, λοιπόν έχω τη δυνατότητα να δώσω στους αδελφούς μου, άρα είμαι και υποχρεωμένος να δώσω. Να γιατί εργάζομαι και δε θα πάψω να το κάνω. Η περιουσία μου δεν μπορεί να είναι ανώτερη απ' αυτά τα χρέη μου". Για τη λαμπρότητα της ζωής του, ο Ιωάννης έγινε αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας. Διέπρεψε σαν πνευματική λυχνία στην πατριαρχεία πολλά χρόνια, και έκανε πολλά θαύματα. Επειδή δε μοίραζε πλουσιοπάροχα στους φτωχούς την ελεημοσύνη, ονομάστηκε Ελεήμων. Είχε καταστεί τόσο σεβάσμιος, ώστε και αυτοί οι ειδωλολάτρες τον σέβονταν. Τελικά, ειρηνικά παρέδωσε την μακάρια ψυχή του στο Θεό (το 620 μ.Χ.). Και είναι μακάρια ή ψυχή του, διότι ο Κύριος λέει: "Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί έλεηθήσονται". Μακάριοι, δηλαδή, είναι οι ευσπλαχνικοί στη δυστυχία του πλησίον, διότι αυτοί θα ελεηθούν από το Θεό.

Απολυτίκιο. Ήχος πλ. δ’.

Εν τη υπομονή μου εκτήσω τον μισθόν σου Πάτερ Όσιε, ταις προσευχαίς αδιαλείπτως εγκαρτερήσας, τους πτωχούς αγαπήσας, και τούτοις επαρκέσας. Αλλά πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, Ιωάννη Ελεήμον μακάριε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.

Τον πλούτον τον σον, εσκόρπισας τοις πένησι, και των ουρανών, τον πλούτον νυν απείληφας, Ιωάννη πάνσοφε, διά τούτο πάντες σε γεραίρομεν, εκτελούντες την μνήμην σου, της ελεημοσύνης ώ επώνυμε.

Ο Άγιος Μηνάς "ο εν τω Κοτυαείω" ο μεγαλομάρτυρας, 11 Νοεμβρίου

Έζησε τον 3ο αιώνα μ.Χ. επί Μαξιμιανού και Διοκλητιανού. Γεννήθηκε από ειδωλολάτρες γονείς στην Αίγυπτο, αλλά ο Μηνάς από έφηβος γνώρισε το Χριστό και αφοσιώθηκε με όλη του την καρδιά σ' Αυτόν. Όταν απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού, θέλησε να αποσυρθεί σε τόπο, όπου το σώμα του και το πνεύμα του να είναι εκτός κάθε ειδωλολατρικού ερεθίσματος. Κατέφυγε στο όρος Κοτυάειον της Φρυγίας, όπου μαζί με άλλους ζούσαν σαν μια αυτόνομη και ελεύθερη κοινωνία Χριστού. Όταν όμως εξερράγη ο διωγμός κατά των χριστιανών, ο Μηνάς δεν άντεξε και κατέβηκε στην πόλη να ομολογήσει το Χριστό. Σε μια πανήγυρη των ειδωλολατρών, όρμησε με θάρρος και εν μέσω όλων διακήρυξε ότι ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αμέσως όλοι έπεσαν επάνω του, τον συνέλαβαν και ο δικαστής Πυρρός τον έκρινε ένοχο θανάτου. Τότε ο Μηνάς απάντησε: " Ώστε δικάζομαι σαν ένοχος επειδή στο πανηγύρι σας διακήρυξα την αλήθεια του Θεού μου, χωρίς να αγγίξω κανένα από σας. Τότε εσείς τι είσθε, όταν όχι μόνο τη θρησκεία μας βρίζετε, αλλά και με χίλια δυο βάσανα θανατώνετε νέους, γέρους, γυναίκες και παιδιά; Αυτή λοιπόν είναι ή δικαιοσύνη σας; Αυτά τα φώτα σας; Αυτός ο πολιτισμός σας; Μου προτείνετε να θυσιάσω στα είδωλα για να διαφύγω το θάνατο. Μη χάνετε λοιπόν τον καιρό σας. Το θύμα είναι μπροστά σας και δεν έχει ανάγκη της διαφυγής πού του προτείνετε. Διότι το αίμα μου θα φανεί ισχυρότερο και θα σας καταπνίξει". Εξαγριωμένοι από την απάντηση οι ειδωλολάτρες, με φρικτό τρόπο τον αποκεφάλισαν (304 μ.Χ.).

Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Στρατείαν κατέλιπες την κοσμικήν αθλητά, ουράνιον είληφας την κληρουχίαν σοφέ, και στέφος αμάραντον, δόξαν αποδιώξας βασιλέως γήινου, άθλους δε διανύσας μαρτυρίου γενναίου. Διό, μεγαλομάρτυς Μηνά, πρέσβευε σωθήναι ημάς

Κοντάκιο. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.

Της στρατείας ήρπασε της επικήρου, και αφθάρτου έδειξε, σε Αθλοφόρε κοινωνόν, Μηνά Χριστός ο Θεός ημών, ο των Μαρτύρων ακήρατος στέφανος.

Πρόγραμμα Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. ΚΟΣΜΑΣ

* Την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009, μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου θα ιερουργήσει στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στο Κάτω Κεράσοβο Μακρυνείας.

* Την ίδια ημέρα, παραμονή της εορτής του Αγίου Αποστόλου Φιλίππου, στις 5:30 το απόγευμα θα χοροστατήσει κατά την διάρκεια του πανηγυρικού Εσπερινού στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς Μακρυνείας.

* Το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009 θα ιερουργήσει στην Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Δρυμού Βονίτσης, όπου θα τελέσει το τριετές μνημόσυνο του μακαριστού Γέροντος Αρχιμ. π. Παγκρατίου Μπομπόλη.

* Την Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009 θα τελέσει τα εγκαίνια του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Πλαγιάς Βονίτσης.

• Το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009 στις 5.00 μ.μ θα γίνει η υποδοχή των Ιερών Λειψάνων και θα ακολουθήσει ο πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός των Εγκαινίων.
• Την Κυρικακή 15 Νοεμβρίου στις 7:00 το πρωί θα αρχίσει ο Όρθρος, στη συνέχεια θα τελεσθεί η Ακολουθία των Εγκαινίων και θα ακολουθήσει η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

Ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, 10 Νοεμβρίου

Ο Οσιότατος Αρσένιος ο Καππαδόκης γεννήθηκε γύρω στα 1840 μ.Χ. στα Φάρασα ή Βαρασιό στο Κεφαλοχώρι των έξι Χριστιανικών χωριών της περιφερείας Φαράσων της Καππαδοκίας. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι σε αρετές και μέτριοι σε αγαθά. Είχαν αποκτήσει δύο αγόρια, τον Βλάσιο και τον Θεόδωρο (τον Άγιο Αρσένιο).

Από μικρή ηλικία έμειναν ορφανά και τα προστάτεψε η θεία τους, αδελφή της μητέρας τους. Ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβηκε στα παιδιά και την θαυματουργική διάσωση του μικρού τότε Θεόδωρου από τον Άγιο Γεώργιο που τον έσωσε από βέβαιο πνιγμό, είχε ως αποτέλεσμα, για τον μεν Βλάσιο να δοθεί με τον δικό του τρόπο στον Θεό, να τον δοξολογεί ως δάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής και κατέληξε αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, για τον Θεόδωρο δε να θέλει να γίνει καλόγερος.

Στη συνέχεια μεγαλώνοντας, στάλθηκε στη Νίγδη και μετά στη Σμύρνη όπου τέλειωσε τις σπουδές του. Στα είκοσι έξι του περίπου χρόνια πήγε στην Ιερά Μονή Φλαβιανών του Τιμίου Προδρόμου (Ζιντζί-Ντερέ) όπου αργότερα εκάρη Μοναχός και πήρε το όνομα Αρσένιος. Δυστυχώς όμως δε χάρηκε πολύ την ησυχία του, διότι εκείνη την εποχή είχαν ανάγκη μεγάλη από δασκάλους και ο Μητροπολίτης Παΐσιος ο Β’, τον χειροτόνησε Διάκο και τον έστειλε στα Φάρασα για να μάθει γράμματα στα εγκαταλειμμένα παιδιά. Αυτό φυσικά γινόταν στα κρυφά, με χίλιες δυο προφυλάξεις, για να μη μάθουν τίποτε οι Τούρκοι. Στο τριακοστό έτος της ηλικίας του χειροτονήθηκε στην Καισαρεία πρεσβύτερος με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτου και την ευλογία ως Πνευματικός.

Άρχισε πια η πνευματική του δράση να γίνεται μεγαλύτερη και να απλώνεται. Με την άφθονη Θεία Χάρη που τον προίκισε ο Θεός θεράπευε τις ψυχές και τα σώματα των πονεμένων ανθρώπων. Είχε πολλή αγάπη στον Θεό και προς την εικόνα Του, τον άνθρωπο και όχι στον εαυτό του, διότι, όταν έβλεπε πολύ πόνο και καταπίεση Τουρκική, η αγάπη τον έβγαζε έξω από τον εαυτό του και έξω από το χωριό του και αγκάλιαζε και τα γύρω χωριά. Θεράπευε αδιάκριτα τον ανθρώπινο πόνο όπου τον συναντούσε σε Χριστιανούς ή Τούρκους. Για τον Άγιο δεν είχε καμιά σημασία, διότι έβλεπε στο πρόσωπό τους, την με πολλή αγάπη πλασθείσα εικόνα του Θεού.

Αναρίθμητα είναι τα θαύματα που επετέλεσε ο Άγιος με τη Χάρη του Θεού. Βίωνε ολοκληρωτικά και «έπασχε τα Θεία». Ζούσε με αυταπάρνηση, διότι αγαπούσε πολύ, πρώτα τον Θεό και μετά την εικόνα Του, τον πλησίον. Αιματηρούς αγώνες και προσπάθειες κατέβαλε για να διατηρήσει τους συγχωριανούς και τους συμπατριώτες του στην πίστη, για να μην κλονιστούν και αλλαξοπιστήσουν στις χαλεπές εκείνες ημέρες και εποχές, από τις πολλές και διάφορες πιέσεις που δεχόντουσαν από τους Τούρκους, αλλά και από διάφορους προβατόσχημους λύκους, τους προτεστάντες, που προσπαθούσαν να ποιμάνουν την ποίμνη του Χριστού.

Το κελί του, μικρό, απέριττο, ευρισκόταν μέσα στον κόσμο. Ζούσε μέσα στον κόσμο, αλλά συγχρόνως κατόρθωνε να ζει και εκτός του κόσμου. Σε αυτό, καθώς και για τα θεία του κατορθώματα, πολύ τον βοηθούσαν οι δύο ημέρες (η Τετάρτη και η Παρασκευή) που έμενε έγκλειστος στο κελί του, προσευχόμενος. Οι οποίες καρποφορούσαν περισσότερο πνευματικά τότε, διότι αγίαζαν και την εργασία των άλλων ημερών. Ώρες έμενε γονατιστός προσευχόμενος στον Θεό για τον λαό Του, που τον είχε εμπιστευθεί στα ασκητικά χέρια του δούλου Του Αρσενίου. Η μεγάλη ευαισθησία του Αγίου Πατρός δεν άντεχε να κάνει κανένα κακό στην πλάση. Ιδιαίτερα στα ζώα. Ποτέ του δεν κάθισε σε ζώο να το κουράσει, για να ξεκουράσει τον εαυτό του. Προτιμούσε πάντοτε να βαδίζει πεζός και όπως συνήθιζε ξυπόλυτος. Είχε πάντοτε μπροστά του τον Χριστό που ποτέ Του δεν κάθισε σε ζώο - μόνο μια φορά - και όπως χαρακτηριστικά έλεγε: «Εγώ που είμαι χειρότερος και από το γαϊδουράκι, πως να καθίσω σ' αυτό;» Για να κρύψει τις αρετές του από τα μάτια των ανθρώπων και να αποφύγει έτσι τους επαίνους, κατάφευγε σ' ορισμένες «ιδιοτροπίες». Παρουσιαζόταν σαν σκληρός θυμώδης, οξύθυμος, απόπαιρνε τις διάφορες γυναίκες, που από αγάπη γι' αυτόν και ευγνωμοσύνη προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν, με διάφορους τρόπους, να του μαγειρεύουν και να του στέλνουν φαγητό. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε στον πιστό του φίλο και ψάλτη Πρόδρομο τα εξής: «Εάν ήθελα να με υπηρετούν γυναίκες, θα γινόμουν έγγαμος ιερεύς και θα με υπηρετούσε παπαδιά. Τον καλόγηρο που τον υπηρετούσε γυναίκες, δεν είναι καλόγηρος».

Όταν ύψωνε τα χέρια του για να παρακαλέσει για κάτι τον Θεό, άρχιζε να τον παρακαλεί προσευχόμενος και φωνάζοντας, «Θεέ μου!» λες και ξεκοβόταν η καρδιά του εκείνη την ώρα, και θαρρείς πώς έπιανε τον Χριστό από τα πόδια και δεν του έκανε το αίτημά του. «Εμείς», όπως έλεγαν οι Φαρασιώτες, «στην Πατρίδα μας τι θα πει γιατρός, δεν ξέραμε στον Χατζεφεντή τρέχαμε. Στην Ελλάδα μάθαμε από γιατρούς, αλλά αν τα πούμε στους εντόπιους, τους φαίνονται παράξενα».

Εκτός από τα άλλα του χαρίσματα είχε και το προορατικό χάρισμα. Είχε πληροφορηθεί από τον Θεό, πως θα έφευγαν για την Ελλάδα και έγινε στις 14 Αυγούστου του 1924 μ.Χ. με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Γνώριζε από προηγουμένως και τον θάνατό του και ότι αυτός θα συνέβαινε σ' ένα νησί. Η αγία του μορφή συνέχεια σκοπούσε Χάρη και παρηγοριά. Το πρόσωπό του έλαμπε από την ασκητική γυαλάδα, που έμοιαζε σαν το χρώμα του φτιασμένου κυδωνιού. Είχε πια εξαϋλωθεί από τους υπερφυσικούς πνευματικούς αγώνες, που έκανε από αγάπη στον Χριστό, καθώς και από τους πολλούς του κόπους για την αγάπη προς το ποίμνιο του, που το ποίμανε πενήντα χρόνια σαν καλός Ποιμένας. Τρεις μέρες πριν την εκδημία του ήλθε η Παναγία, τον γύρισε σ' όλο το Άγιο Όρος, τα Μοναστήρια, τους Ναούς που τόσο επιθυμούσε να δει και δεν είχε αξιωθεί και του είπε ότι σε τρεις ημέρες θα παρουσιαστεί στον Κύριο, που τόσο πολύ αγάπησε και έδωσε όλο του τον εαυτό σ' Αυτόν. Κοιμήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1924 μ.Χ. στην Κέρκυρα.

Από την Κέρκυρα, το 1958 μ.Χ., τα λείψανα του μεταφέρθηκαν από τον μακαριστό μοναχό Παΐσιο τον Αγιορείτη στην Κόνιτσα και το 1970 μ.Χ. από τον ίδιο Αγιορείτη μοναχό στο γυναικείο μοναστήρι - Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή, όπου ο Άγιος μετά τον θάνατό του έκανε πολλά θαύματα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τον αγιοποίησε στις 11 Φεβρουαρίου 1986 μ.Χ.

Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Των Οσίων τον βίον εκμιμησάμενος, εν εσχάτοις τοις χρόνοις, Πάτερ Αρσένιε, επληρώθης δωρεών του θείου Πνεύματος, και θαυμάτων γεγονός, θεοφόρε αυτουργός, παρέχεις ενί εκάστω, τας εκ Θεού χορηγίας, ταις ικεσίαις σου προς Κύριον.