Το Ψυχοσάββατο
Την παραμονή της Κυριακής των Απόκρεω, η Εκκλησία μας καλεί σε μια παγκόσμια ανάμνηση όλων "των απ' αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς, επ' ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου". Αυτή πραγματικά είναι η μεγάλη ημέρα της Εκκλησίας κατά την οποία προσευχόμαστε για τα κοιμηθέντα μέλη της. Για να καταλάβουμε το νόημα που υπάρχει στη σχέση της Μεγάλης Σαρακοστής και της προσευχής για τούς κοιμηθέντες θα πρέπει να θυμηθούμε ότι μέσα στην Εκκλησία βιώνουμε το μυστήριο της αγάπης του Θεού.
Η νέα ζωή που μας έδωσε ο Χριστός και που μεταβιβάζεται σε μας δια της Εκκλησίας είναι πάνω απ' όλα μια ζωή συνδιαλλαγής, "συναγωγής εις ενότητα όλων των διεσκορπισμένων", η αποκατάσταση της θραυσμένης από την αμαρτία αγάπης. Αλλά πως είναι δυνατό ν' αρχίσουμε ποτέ την επιστροφή μας στο Θεό και τη συμφιλίωσή μας μ' Αυτόν, αν από μέσα μας δεν ξαναγυρίσουμε στη μοναδική καινή εντολή της αγάπης; Ζητάμε από το Θεό να θυμηθεί αυτούς που και ‘μεις θυμόμαστε και τούς θυμόμαστε ακριβώς γιατί τούς αγαπάμε. Προσευχόμενοι γι' αυτούς τούς συναντάμε εν Χριστώ, ο οποίος Αγάπη εστίν και που - ακριβώς επειδή είναι αγάπη - ξεπερνάει το θάνατο που είναι η τελική νίκη του χωρισμού και της έλλειψης της αγάπης. Μέσα στο Χριστό δεν υπάρχουν ζωντανοί και πεθαμένοι γιατί όλοι είναι ζώντες εν Χριστώ. Αυτός είναι η ζωή και αυτή η Ζωή είναι το φως του ανθρώπου. Αγαπώντας το Χριστό αγαπάμε όλους εκείνους που βρίσκονται εν Αυτώ.
Το μυστήριο του θανάτου
Ο θάνατος παραμένει ένα σκάνδαλο αλλά και ο έσχατος εχθρός σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο (Κορ. 15, 26). Όμως όλη η Ακολουθία ευωδιάζει από τη χαρά και το μήνυμα της Ανάστασης. Ας σταθούμε για λίγο σε μια καταπληκτική περιγραφή του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου για το τέλος της ζωής μας: "Χριστέ, πανσόφως Συ προώρισας, εκάστου τέλος ζωής, τον όρον και τον τρόπον ... δι' ους εκάλυψεν τάφος εν πάση χώρα" (Όρθρος, Ωδή α). Παράλογο θα έλεγε κανείς. Πως είναι δυνατόν ο ιερεύς να δίδει προτεραιότητα στο τέλος και στη συνέχεια να μιλά για όρο; Εδώ όμως ο τρόπος λαμβάνει όλη τη σημασία του. Ο Θεός ορίζει στον κάθε άνθρωπο μια αποστολή, η οποία θα λέγαμε έχει οριοθετηθεί. Αλλά το περιεχόμενό της, ο τρόπος αυτής της ζωής έχουν αφεθεί στην απεριόριστη ελευθερία του ανθρώπου.
Γιατί προσευχόμαστε για τούς κεκοιμημένους;
Ποιο είναι το νόημα των προσευχών μας για τούς κεκοιμημένους; Μήπως ζητούμε από το Θεό να κάνει κάποια αδικία; Βεβαίως όχι. Με την προσευχή μας αποδεικνύουμε ότι οι κεκοιμημένοι δεν έζησαν μάταια. Μαρτυρούμε, ότι μαζί με τα πολλά λάθη που έκαμαν στη ζωή τους, βοήθησαν να φυτευτεί ο σπόρος της αγάπης. Προσευχόμαστε γι' αυτούς με αγάπη και ευγνωμοσύνη και θυμόμαστε την παρουσία τους ανάμεσά μας. Η προσευχή μας γι' αυτούς πρέπει να στηρίζεται και από τις πράξεις μας, τη φιλάνθρωπη διάθεση και την ελεημοσύνη. Εάν στη ζωή μας δεν καρποφορεί ο σπόρος που αυτοί έσπειραν μέσα μας, τότε οι προσευχές μας γι' αυτούς θα' ναι αληθινά αδύναμες.
Την παραμονή της Κυριακής των Απόκρεω, η Εκκλησία μας καλεί σε μια παγκόσμια ανάμνηση όλων "των απ' αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς, επ' ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου". Αυτή πραγματικά είναι η μεγάλη ημέρα της Εκκλησίας κατά την οποία προσευχόμαστε για τα κοιμηθέντα μέλη της. Για να καταλάβουμε το νόημα που υπάρχει στη σχέση της Μεγάλης Σαρακοστής και της προσευχής για τούς κοιμηθέντες θα πρέπει να θυμηθούμε ότι μέσα στην Εκκλησία βιώνουμε το μυστήριο της αγάπης του Θεού.Η νέα ζωή που μας έδωσε ο Χριστός και που μεταβιβάζεται σε μας δια της Εκκλησίας είναι πάνω απ' όλα μια ζωή συνδιαλλαγής, "συναγωγής εις ενότητα όλων των διεσκορπισμένων", η αποκατάσταση της θραυσμένης από την αμαρτία αγάπης. Αλλά πως είναι δυνατό ν' αρχίσουμε ποτέ την επιστροφή μας στο Θεό και τη συμφιλίωσή μας μ' Αυτόν, αν από μέσα μας δεν ξαναγυρίσουμε στη μοναδική καινή εντολή της αγάπης; Ζητάμε από το Θεό να θυμηθεί αυτούς που και ‘μεις θυμόμαστε και τούς θυμόμαστε ακριβώς γιατί τούς αγαπάμε. Προσευχόμενοι γι' αυτούς τούς συναντάμε εν Χριστώ, ο οποίος Αγάπη εστίν και που - ακριβώς επειδή είναι αγάπη - ξεπερνάει το θάνατο που είναι η τελική νίκη του χωρισμού και της έλλειψης της αγάπης. Μέσα στο Χριστό δεν υπάρχουν ζωντανοί και πεθαμένοι γιατί όλοι είναι ζώντες εν Χριστώ. Αυτός είναι η ζωή και αυτή η Ζωή είναι το φως του ανθρώπου. Αγαπώντας το Χριστό αγαπάμε όλους εκείνους που βρίσκονται εν Αυτώ.
Το μυστήριο του θανάτου
Ο θάνατος παραμένει ένα σκάνδαλο αλλά και ο έσχατος εχθρός σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο (Κορ. 15, 26). Όμως όλη η Ακολουθία ευωδιάζει από τη χαρά και το μήνυμα της Ανάστασης. Ας σταθούμε για λίγο σε μια καταπληκτική περιγραφή του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου για το τέλος της ζωής μας: "Χριστέ, πανσόφως Συ προώρισας, εκάστου τέλος ζωής, τον όρον και τον τρόπον ... δι' ους εκάλυψεν τάφος εν πάση χώρα" (Όρθρος, Ωδή α). Παράλογο θα έλεγε κανείς. Πως είναι δυνατόν ο ιερεύς να δίδει προτεραιότητα στο τέλος και στη συνέχεια να μιλά για όρο; Εδώ όμως ο τρόπος λαμβάνει όλη τη σημασία του. Ο Θεός ορίζει στον κάθε άνθρωπο μια αποστολή, η οποία θα λέγαμε έχει οριοθετηθεί. Αλλά το περιεχόμενό της, ο τρόπος αυτής της ζωής έχουν αφεθεί στην απεριόριστη ελευθερία του ανθρώπου.
Γιατί προσευχόμαστε για τούς κεκοιμημένους;
Ποιο είναι το νόημα των προσευχών μας για τούς κεκοιμημένους; Μήπως ζητούμε από το Θεό να κάνει κάποια αδικία; Βεβαίως όχι. Με την προσευχή μας αποδεικνύουμε ότι οι κεκοιμημένοι δεν έζησαν μάταια. Μαρτυρούμε, ότι μαζί με τα πολλά λάθη που έκαμαν στη ζωή τους, βοήθησαν να φυτευτεί ο σπόρος της αγάπης. Προσευχόμαστε γι' αυτούς με αγάπη και ευγνωμοσύνη και θυμόμαστε την παρουσία τους ανάμεσά μας. Η προσευχή μας γι' αυτούς πρέπει να στηρίζεται και από τις πράξεις μας, τη φιλάνθρωπη διάθεση και την ελεημοσύνη. Εάν στη ζωή μας δεν καρποφορεί ο σπόρος που αυτοί έσπειραν μέσα μας, τότε οι προσευχές μας γι' αυτούς θα' ναι αληθινά αδύναμες.
Πρέπει να ‘μαστε σε θέση να λέμε: "Κοίταξε, Χριστέ μου, αυτός ο άνθρωπος έζησε και μ' έκανε να τον αγαπήσω, μου ‘δωσε παραδείγματα ν' ακολουθήσω και τ' ακολουθώ". Και θα ‘ρθει η μέρα που θα μπορούμε να λέμε: "Ο,τι καλό βλέπεις στη ζωή μου δεν είναι δικό μου. Εκείνος μου το ‘δωσε, πάρε το και ας είναι αυτό προσφορά στην αιώνια μνήμη του και στη συγχώρεσή του".
Η ζωή του καθενός μας δεν λήγει με τον θάνατό μας πάνω στη γη και τη γέννησή μας στον άλλο κόσμο. Η παρουσία μας σφραγίζει όποιον συναντήσουμε. Αυτή η ευθύνη συνεχίζεται και μετά θάνατον κι έτσι οι ζωντανοί συνδέονται με τούς κεκοιμημένους για τούς οποίους και προσεύχονται. Η προσευχή μας γι' αυτούς είναι ουσιαστική γιατί εκφράζει την πληρότητα της κοινής μας ζωής.
Προσευχές για τούς κεκοιμημένους
Μνήσθητι Κύριε των επ' ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου κεκοιμημένων πατέρων και αδελφών ημών, και πάντων των εν ευσεβεία και πίστει τελειωθέντων, και συγχώρησον αυτοίς παν πλημμέλημα εκούσιόν τε και ακούσιον, εν λόγω, ή έργω, ή κατά διάνοιαν πλημμεληθέν υπ' αυτήν.
Μνήσθητι Κύριε των επ' ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου κεκοιμημένων πατέρων και αδελφών ημών, και πάντων των εν ευσεβεία και πίστει τελειωθέντων, και συγχώρησον αυτοίς παν πλημμέλημα εκούσιόν τε και ακούσιον, εν λόγω, ή έργω, ή κατά διάνοιαν πλημμεληθέν υπ' αυτήν.
Και κατασκήνωσον αυτούς εν τόποις φωτεινοίς, εν τόποις χλοεροίς, εν τόποις αναψύξεως, ένθα απέδρα λύπη, πάσα οδύνη, και στεναγμός, όπου η επισκοπή του προσώπου σου ευφραίνει πάντας τούς απ' αιώνος Αγίους σου.
Χάρισαι αυτοίς την Βασιλείαν σου, και την μέθεξιν των αφράστων και αιωνίων σου αγαθών, και της σης απεράντου και μακαρίας ζωής την απόλαυσιν.
ΠΗΓΗ: Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου