ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι΄ ΛΟΥΚΑ (6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)

Αγαπητοί Χριστιανοί,

Τόσο οι Ιουδαϊκοί ναοί στην προχριστιανική περίοδο, όσο και κατόπιν οι Χριστιανικοί ναοί, έχουν να παρουσιάσουν αξιοπρόσεκτα γεγονότα, που εκπέμπουν θετικά η αρνητικά μηνύματα. Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, μας προσφέρει τρία ενδιαφέροντα διδακτικά μηνύματα, δύο θετικά και ένα αρνητικό.

Όταν ο Θείος Διδάσκαλος, άρχισε το επίγειο έργο του, δίδασκε σχεδόν καθημερινά το λαό του Θεού σε ακρογιάλια, σε πόλεις και χωριά η σε άλλους κατάλληλους χώρους. Τα Σάββατα πήγαινε στην κοινή σύναξη, στην Συναγωγή, στην οποία μαζευόταν πλήθος λαού και άκουε τη διδασκαλία η μετείχε στην κοινή προσευχή και λατρεία. Με την τακτική αυτή ο Κύριος γνώριζε στο λαό την αλήθεια του Θεού αλλά και επικροτούσε την κοινή προσευχή.

Πολλοί άνθρωποι προσεύχονται μόνοι τους στο σπίτι τους η σε άλλον κατάλληλο τόπο. Η ατομική προσευχή, που είναι προσωπική επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, είναι αναγκαία. Όταν βιώνεται, προσφέρει στον προσευχόμενο πνευματικά οφέλη. Είναι έργο δημιουργικό, που δεν μπορεί να αναπληρωθεί στη ζωή του ανθρώπου από τίποτε άλλο. Η εμπειρία βεβαιώνει ότι «είναι μεγάλο όπλο η προσευχή, μεγάλη ασφάλεια, μεγάλος θησαυρός, μεγάλο λιμάνι, ιερός και απαραβίαστος τόπος» (Ιωαν. Χρυσόστομος).

Είναι όμως επίσης αναγκαία η κοινή προσευχή και η λατρεία που γίνονται στον ιερό Ναό. Ο προσευχόμενος την ώρα αυτή δέχεται ευεργετήματα από το Θεό, που δεν του τα προσφέρει η προσωπική του προσευχή στο σπίτι η σε άλλο χώρο. Στον ιερό ναό, κατέρχεται η Χάρη του Θεού και επενεργεί στον άνθρωπο με «μυστικό» και ακατανόητο τρόπο.

Ο Κύριος κατά την επίγεια πορεία Του, χρησιμοποίησε και τους δύο τρόπους της προσευχής. Κατέφευγε συχνά «εις έρημον τόπον» και προσευχόταν μόνος, απερίσπαστος και αφοσιωμένος. Κάθε Σάββατο, πήγαινε στη Συναγωγή. Μας άφησε λοιπόν παράδειγμα που καλούμαστε να το ακολουθούμε.

Στον ιερό χώρο του Ναού, σε ώρες προσευχής και λατρείας, σημειώθηκαν κατά καιρούς διάφορες ευεργεσίες με την θαυματουργική Του ενέργεια. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και το περιστατικό της θεραπείας της συγκύπτουσας, που ακούσαμε σήμερα.

Η δύστυχη αυτή γυναίκα, ζούσε επί δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια με συνεχή κύρτωση, η οποία δεν της επέτρεπε να σηκώσει όρθιο το σώμα της, η ζωή της ήταν μαρτυρική.

Αλλά η συγκύπτουσα, που είχε γενναία ψυχή, αντιμετώπιζε το αφόρητο πρόβλημά της με πίστη στον Θεό, με ηρεμία και με υπακοή. Χωρίς να υπολογίζει τη δύσκολη κατάστασή της, πήγαινε κάθε Σάββατο στη Συναγωγή. Δεν έδινε προσοχή στα λόγια του κόσμου, αλλά επιδίωκε να ακούει το λόγο του Θεού και να προσεύχεται. Εκεί έπαιρνε δύναμη, ξεκουραζόταν ψυχικά και αναγεννιόταν. Είχε, φαίνεται, διαπιστώσει ότι η προσευχή είναι «επαινετό έργο, με το οποίο ο πιστός και τον Θεό πλησιάζει και δαίμονες φυγαδεύει» (Ιωάννης της Κλίμακος).

Η περίπτωση ήταν αξιέπαινη και δεν διέφυγε από την προσοχή του Παντογνώστη Κυρίου. Ο «ερευνών νεφρούς και καρδίας» (Αποκ. 2, 23), που εξετάζει δηλαδή τα πλέον απόκρυφα βάθη της ψυχής του ανθρώπου, όταν την είδε στη Συναγωγή, την κάλεσε κοντά Του και την βράβευσε για την πίστη της. Την θεράπευσε με το λόγο Του. Εκείνη ανορθώθηκε αμέσως και πρώτη ενέργειά της ήταν να δοξάσει τον Θεό.

Τα ωραιότατα προηγούμενα δύο περιστατικά ήλθε να αμαυρώσει ένα τρίτο, δυσάρεστο. Ο άρχοντας της Συναγωγής, αντί να χαρεί για την λύτρωση της συγκύπτουσας από το πολυχρόνιο μαρτύριό της και να δοξάσει και αυτός τον Θεό, αντέδρασε άσχημα και με προσβλητικά λόγια, γιατί παραβιάστηκε δήθεν από τον Κύριο, η αργία του Σαββάτου. Η συμπεριφορά του ήταν υποκριτική. Αμέσως όμως ο καρδιογνώστης Κύριος, αποκάλυψε την υποκρισία του και τον ήλεγξε για την ανοίκεια συμπεριφορά του. Επειδή η υποκρισία είναι φοβερή αμαρτία, ο Χριστός συχνά τόνιζε ότι οι υποκριτές «απ’ έξω φαίνονται δίκαιοι, ενώ από μέσα είναι γεμάτοι υποκρισία και παρανομία» (Ματθ. 23, 28).

Αξίζει λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, να παραδειγματιστούμε από το θετικό παράδειγμα της συγκύπτουσας, που είναι παράδειγμα προς μίμησιν. Χρειαζόμαστε την προσωπική προσευχή στο ταμείον του ο καθένας μας, αλλά είναι απαραίτητος και ο Εκκλησιασμός μας και η συμμετοχή μας στην κοινή λατρεία της Εκκλησίας μας και να υπομένουμε τις δυσκολίες μας με πίστη και ελπίδα στο έλεος του Θεού.

Αμήν.

(επιμέλεια π. Δημήτριος Πατσιαλός)