Εκοιμήθη ο αρχιμανδρίτης Απόστολος Καστανάς

Εκοιμήθη την Τρίτη 3 Ιουνίου 2014, ύστερα από ολιγόμηνη ασθένεια, σε ηλικία 71 ετών, ο αρχιμανδρίτης π. Απόστολος Καστανάς, κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Ο π. Απόστολος ήταν αδελφός της Ιεράς Μονής Εισοδίων της Θεοτόκου Μυρτιάς Τριχωνίδος και εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Δρυμώνος Θέρμου, ιδιαιτέρας του πατρίδος.

Η εξόδιος ακολουθία τελέσθηκε την Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014 στην Ιερά Μονή Μυρτιάς προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά με τη συμμετοχή πολλών ιερέων, ενώ η ταφή πραγματοποιήθηκε στο κοιμητήριο της Μονής.

Ο Σεβασμιώτατος κατά την ομιλία του αναφέρθηκε στην προσωπικότητα και το ήθος του μακαριστού ιερέως, τονίζοντας μεταξύ άλλων τα εξής:

«Αισθανόμαστε σήμερα έντονη την παρουσία του Ουρανού σε αυτόν το χώρο γιατί είμαστε βέβαιοι ότι άγγελοι παρέλαβαν την ψυχή του αδελφού μας π. Αποστόλου. Ήταν ο άνθρωπος, ο χριστιανός, ο κληρικός της Βασιλείας του Θεού. Ήταν εκείνος ο οποίος έδωσε τον εαυτό του στη διακονία του Θεού, στην διακονία της Εκκλησίας μας, στην διακονία των ορθοδόξων αδελφών χριστιανών. Η ζωή του ήταν μια θεοβράβευτη πορεία μέσα σε αυτόν τον κόσμο τον πρόσκαιρο. Η πίστις του στον Τριαδικό Θεό ήταν θερμή, ορθόδοξος, ομολογιακή. Η καθαρότης της ζωής του καθαρότης αγγέλων. Η αγάπη του στο Χριστό μας αγάπη αγίου Κοσμά Αιτωλού, αγάπη φλογερή. Και η αγάπη του στους συνανθρώπους, αγάπη αποστολική.

Διηκόνησε με συνέπεια και αυταπάρνηση την ενορία της ιδιαιτέρας του πατρίδος, αλλά και την Ιερά Μονή Μυρτιάς και τους Πατέρες και τους χριστιανούς.

Να υπογραμμίσω όμως και την μεγάλη ταπεινοφροσύνη του. Δύο σημεία θα ήθελα να τονίσω: Το πρώτο, όταν παρουσιάσθηκε κενό Ηγουμένου στην Ιερά Μονή τον επίεσα πολύ να αναλάβει την Ηγουμενία. Δεν εδέχθη. Και το έκανε όχι για να αποφύγει ευθύνες και κόπωση, αλλά από την πολλή του ταπείνωση. «Δεν είμαι εγώ ικανός, δεν έχω δυνάμεις, δεν είμαι άξιος για αυτή τη θέση», μου έλεγε.

Και το δεύτερο: με πολύ πίεση πάλι και χωρίς να το θέλει, του έδωσα το οφφίκιο του αρχιμανδρίτου. Αυτή την στιγμή τον βλέπουμε με επανωκαλύμμαυχο και σταυρό. Ποτέ δεν ασχολήθηκε και πήγαινε πίσω από όλους. Και δεν το έκανε από ταπεινοσχημία, αλλά από πραγματική ταπείνωση γιατί ήξερε να μένει τελευταίος.

Και ως πνευματικός αθόρυβα εργάστηκε, παρηγόρησε και στήριξε χιλιάδες ψυχές, αλλά και ως λειτουργός έδωσε παράδειγμα ταπεινού κληρικού.

Αγωνιζόταν κάθε στιγμή για να κερδίσει τον ουρανό. Το τελευταίο διάστημα με την δοκιμασία της ασθενείας του, με το χαμόγελό του, με την όλη καλή του διάθεση, υπέμεινε την δοκιμασία του και μας εδίδαξε όλους.

Εμείς προσευχόμαστε και παρακαλούμε τον Κύριό μας να τον οδηγήσει στη Βασιλεία του, να αγάλλεται στον Ουρανό, να ζήσει αιωνίως μέσα στη δόξα του Θεού και να απολαμβάνει αυτά τα οποία πίστεψε, αγάπησε, εκήρυξε, εδίδαξε και έζησε σε αυτή τη ζωή.