Πρόλογος 15ου Τεύχους

«…αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Μαρκ. ιβ’, 31)

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά

 

Ο Κύριός μας, μας καλεί να αγαπήσουμε τον πλησίον μας, τον κάθε συνάνθρωπό μας, σαν τον εαυτό μας. (Μαρκ. ιβ', 31, 33)

 

Πρώτος Αυτός έδωσε το άγιο παράδειγμα. Αγάπησε τον άνθρωπο «εαυτόν εκένωσεν, μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. β', 7) κινούμενος από φιλανθρωπία και κατά την επί γης προσφοράν Του «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος πάντας». (Πραξ. ι', 38).

Πλησίασε τον πτωχό, τον ασθενή, τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο˙ τον παρηγόρησε, τον ενίσχυσε, τον θεράπευσε, τον έσωσε.

Οι άγιοι Απόστολοι, μιμηταί της αγάπης Του και της ευσπλαχνίας Του, έδωσαν τον εαυτό τους για να προσφέρουν την φιλανθρωπία τους στον πονεμένο αδελφό. «Τις ασθενεί, και ουκ ασθενώ;» (Β' Κορινθ. ια’, 29) γράφει ο Απόστολος Παύλος.

Και οι άγιοι Πατέρες και όλοι οι άγιοι, μιμηταί της αγάπης του Χριστού μας, έζησαν και προσέφεραν την φιλανθρωπία, θυσιάζοντας και τον εαυτό τους για τους αδελφούς.

Μέγας Βασίλειος, Μέγας Αντώνιος, Άγιοι Ανάργυροι, Άγιος Παντελεήμων, Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, Άγιος Λουκάς Κριμαίας μερικά δείγματα αγίων που κατ’ εξοχήν βοήθησαν τον ασθενή, τον πτωχό, τον δοκιμαζόμενο. Έλεγε στις διδαχές του ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Εγώ έχω ψωμί να φάγω που εσύ δεν έχεις• ανίσως και σου δώσω κομμάτι και σε όπου δεν έχεις, τότε φανερώνω πως σε αγαπώ. Αν εγώ να φάω όλο το ψωμί και εσύ να πεινάς, τι φανερώνω; Πως η αγάπη όπου έχω εις σε είναι ψεύτικη».

 

Πάντοτε η Εκκλησία μας, ζώσα το θελήμα του Χριστού μας, σκόρπισε, έσπειρε το λόγο του Θεού μας, σκόρπισε όμως αφειδώς και την αγάπη την ειλικρινή, την ανεπιτήδευτη, την ανυστερόβουλη, άπλωσε παντού την φιλανθρωπία της.

Και είναι αλήθεια ότι το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας, η φιλανθρωπική της προσφορά, είναι κατά πολύ μεγαλυτέρα και πλουσιοτέρα από το κοινωνικό έργο της πολιτείας.

Σε καιρούς δύσκολους, σε εμπόλεμες καταστάσεις, η Εκκλησίας μας έμεινε κοντά στο λαό με τα συσσίτιά της, τα θεραπευτήριά της, τη θυσία των εργατών της, κληρικών και λαϊκών.

Και σήμερα, με ιδρύματα αγάπης, με οίκους ευγηρίας, με οικοτροφεία νεότητος, με φιλόπτωχα ταμεία, με προσφορές αγάπης Χριστιανών, στέκει η Εκκλησία μας κοντά στον εγκαταλελημένο άνθρωπο, τον νέο, τη νέα, την κακοποιημένη γυναίκα, τον περιφρονημένο γέροντα, τον σακάτη αδελφό.

Χωρίς να έχουμε λογισμό αυτοπροβολής και διαφημίσεως, υπογραμμίζουμε ότι και η Ιερά Μητρόπολίς μας αγωνίζεται να καλλιεργήσει και να προσφέρει την αγάπη και την φιλανθρωπία.

Θέλουμε να μην υπάρχει κανείς πεινασμένος, κανείς γυμνός, κανείς έρημος. Είναι αδελφοί μας όλοι˙ είμαστε μέλη του σώματος της Εκκλησίας μας και έχουμε ευθύνη για τα άλλα μέλη του σώματός μας: «Είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη» (Α’ Κορ. ιβ’, 26).

Αυτό το τεύχος του περιοδικού μας το αφιερώνουμε στην φιλανθρωπία. Στην μεγάλη αυτή αρετή της αγάπης, την έκφρασι την οποία οφείλουμε να συνεχίσουμε να καλλιεργήσουμε και να προσφέρουμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Με αυτή την αρετή οφείλουμε να αγαπήσουμε τους αδελφούς μας σήμερα, για να υπακούσουμε στη φωνή του Χριστού μας, αλλά και να προσελκύσουμε στην Εκκλησία μας, και στη σωτηρία, αδελφούς.

Η αγάπη μας και η ειλικρινής φιλανθρωπία αφοπλίζει και τον πλέον πολέμιο της Εκκλησίας, τον ειρηνεύει, τον απαλύνει και τον βοηθάει να οδηγείται στη σωτηρία.

Ευχόμαστε το αφιέρωμα αυτό να ωφελήση πολλούς και να θερμάνη την αγάπη τους για τον πλησίον.